Βηματοδότης, Βήμα 5/12/06:
Ίσως οι γυναίκες ακυρώσουν την εκλογή δημάρχου στο Μαρούσι: τρεις Μαρουσιώτισσες, οι κυρίες Μαρία Γερασίμου, Σταυρούλα Δημάδη και Ιωάννα Πετροπούλου, κατέθεσαν στο Τριμελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών ένσταση κατά της εκλογής του δημάρχου κ. Γιώργου Πατούλη (είχε υποστηριχθεί από τη ΝΔ) και των δημοτικών συμβούλων του διότι ο συνδυασμός τους (Μαρούσι Ανθρώπινη Πόλη) περιελάμβανε «μικρότερο αριθμό γυναικών υποψηφίων συμβούλων από αυτόν που απαιτεί ο νόμος». Όπως αναφέρουν στην ένσταση, υπήρχαν μόνο 13 γυναίκες υποψήφιες σε σύνολο 50, δηλαδή ποσοστό 26% – ενώ ο νόμος επιβάλλει 33% των υποψηφίων να είναι γυναίκες. Αν γίνει δεκτή η ένσταση, τότε, σύμφωνα με τον νόμο, προκηρύσσονται και πάλι εκλογές – αλλά ο νικητής δήμαρχος δεν μπορεί να συμμετάσχει. Ας πρόσεχε, περιφρονούν έτσι τις κυρίες;
Vimatodotis, Vima (December 5, 2006):
Women may cause the nullification of the election of the Mayor in Marousi by the court: Three citizens of Marousi, Mrs Maria Gerasimou, Mrs Stavroula Dimadi and Mrs Ioanna Petropoulou, have filed a law suit to the relevant civic court in Athens challenging the election of the Mayor Mr. George Patoulis (who was supported by the party of New Democracy) and his municipal councilors, because their ticket (Marousi, a Human City) included “a smaller number of women candidates than it is required by the law”. As it is mentioned in the law suit, there were only 13 women candidates (out of a total of 50 candidates in the ticket), representing a percentage of 26% – while the law requires that 33% of the candidates of any ticket should be women. If the law suit is successful, then, according to the law, there will be a new election in which the winner Mayor can not participate!
Tuesday, December 05, 2006
Sunday, October 29, 2006
Αναφορά του Γ. Παπανδρέου στο πείραμα του Αμαρουσίου
Από την ομιλία του Γ. Παπανδρέου στους νεοεκλεγέντες Νομάρχες και Δημάρχους (Αθήνα, 25/10/2006)"
...Παράλληλα είναι δύο εργαλεία προγραμματισμού, που δοκιμάσαμε κιόλας. Το ένα, με ιδιαίτερη επιτυχία, είναι η διαβουλευτική δημοσκόπηση, ένας τρόπος διαβούλευσης με την τοπική κοινωνία. Δοκιμάσαμε αυτή την διαδικασία για την επιλογή του υποψηφίου μας στο Μαρούσι, τον Πάνο τον Αλεξανδρή. Παρά το ότι δεν κατάφερε να εκλεγεί, νομίζω ότι ήταν ένας πολύ ωραίος αγώνας και τον ευχαριστώ που ενεπλάκη και υιοθέτησε αυτή τη διαδικασία.Όμως, ο ίδιος πια, και η ομάδα η οποία δημιουργήσαμε, μπορούν να σας δώσουν την τεχνογνωσία για το πώς αυτό μπορεί να συμβάλλει ιδιαίτερα στις τοπικές κοινωνίες και στους Νομούς, για την αξιολόγηση προτεραιοτήτων και προγραμμάτων από εδώ και πέρα".
...Παράλληλα είναι δύο εργαλεία προγραμματισμού, που δοκιμάσαμε κιόλας. Το ένα, με ιδιαίτερη επιτυχία, είναι η διαβουλευτική δημοσκόπηση, ένας τρόπος διαβούλευσης με την τοπική κοινωνία. Δοκιμάσαμε αυτή την διαδικασία για την επιλογή του υποψηφίου μας στο Μαρούσι, τον Πάνο τον Αλεξανδρή. Παρά το ότι δεν κατάφερε να εκλεγεί, νομίζω ότι ήταν ένας πολύ ωραίος αγώνας και τον ευχαριστώ που ενεπλάκη και υιοθέτησε αυτή τη διαδικασία.Όμως, ο ίδιος πια, και η ομάδα η οποία δημιουργήσαμε, μπορούν να σας δώσουν την τεχνογνωσία για το πώς αυτό μπορεί να συμβάλλει ιδιαίτερα στις τοπικές κοινωνίες και στους Νομούς, για την αξιολόγηση προτεραιοτήτων και προγραμμάτων από εδώ και πέρα".
Thursday, October 19, 2006
Wednesday, October 04, 2006
Η χθεσινή (4/10/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- Ο3 (Όζον): 161 μgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Όριο προειδοποίησης 180μgr/m3. Όριο επιβολής εκτάκτων μέτρων 240 μg/m3, όταν σημειώνεται υπέρβαση επί 3 συνεχόμενες ώρες
- PM10 (Αιωρούμενα σωματίδια): 91 μgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 50μgr/m³ να μην υπερβαίνεται περισσότερες από 35φορές το έτος
Monday, September 25, 2006
Sunday, September 24, 2006
Η ρύπανση στο Μαρούσι (21/9/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 1.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Tuesday, September 19, 2006
Η χθεσινή (18/9/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.2 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Wednesday, September 13, 2006
Monday, September 11, 2006
Friday, September 08, 2006
Δημοκρατία στην Σχολή των Αθηνών
Άρθρο περιοδικού Reset (Ιούλιος 2006)
Δημοκρατία στην Σχολή των Αθηνών
Στην πατρίδα του Κλεισθένη και του Περικλή μπαίνει σε εφαρμογή η διαβουλευτική δημοσκόπηση του James Fishkin. Ένα διαβουλευτικό Σαββατοκύριακο στη σκιά του Παρθενώνα (του Mauro Buonocore)
Χωρίς συμμετοχή, η πόλη πεθαίνει (συνέντευξη του Γιώργου Παπανδρέου στον Mauro Buonocore)
Ένα διαβουλευτικό Σαββατοκύριακο στη σκιά του Παρθενώνα
του Mauro Buonocore
Στην Αθήνα η ιστορία της δημοκρατίας πηγαίνει πίσω απευθείας στον 5ο αιώνα π.Χ., όπου βρίσκει τις ρίζες της και ανοίγει το μέλλον στην καινοτομία και τον πειραματισμό, στην αναζήτηση μεθόδων και πρακτικών για την βελτίωση της συμμετοχής των πολιτών στο δημόσιο βίο. Αυτό το είδος σύνδεσης μεταξύ του αρχαίου και του σύγχρονου ονομάζεται διαβουλευτική δημοσκόπηση και επιτυγχάνεται το βράδυ της 4ης Ιουνίου 2006, όταν ο Παναγιώτης Αλεξανδρής ανακηρύσσεται υποψήφιος δήμαρχος για το ΠΑΣΟΚ, το ελληνικό σοσιαλιστικό κόμμα, στις προσεχείς εκλογές που θα γίνουν τον επόμενο Οκτώβρη στο Μαρούσι, μια κωμόπολη της μητροπολιτικής περιοχής της ελληνικής πρωτεύουσας.
Δεν είναι τυχαίας σημασίας, αλλά είναι μια ιστορική περίσταση. Το όνομα του Αλεξανδρή επιλέχτηκε πράγματι από ένα δείγμα 131 πολιτών, επιλεγμένων κατά τυχαίο τρόπο, ώστε να αντιπροσωπεύουν ολόκληρο το εκλεκτορικό σώμα της πόλης. Όπως στην αρχαία πόλη του Κλεισθένη και του Περικλή όταν πολίτες επιλεγμένοι με κλήρο, καλούνταν να ακούσουν τις προτάσεις των ειδικών, να ενημερωθούν πάνω στα θέματα που απαιτούσαν αποφάσεις για να εκφράσουν μετά την δική τους γνώμη. Έτσι συνέβη και στο Μαρούσι, όπου το επιλεγμένο δείγμα πήρε υλικό για να εμβαθύνει στα ζητήματα της αστικής πολιτικής, συγκεντρώθηκε σε μικρές ομάδες πολιτών για να συζητήσουν και να αντιπαραβάλλουν τις δικές τους ιδέες, έθεσαν στους υποψηφίους τις ερωτήσεις τους, άκουσαν τις απαντήσεις και στο τέλος ψήφισαν.
Εν ολίγοις, ήταν μια διαβουλευτική δημοσκόπηση με όλους τους κανόνες, όπως τόσες που έχει πραγματοποιήσει μέχρι τώρα ο James Fishkin, ο εφευρέτης της μεθόδου, που την έχει εισάγει σε πολύ διαφορετικές μεταξύ τους περιπτώσεις, από τις ΗΠΑ στην Κίνα, περνώντας από την Μεγάλη Βρετανία, τη Δανία, τη Βουλγαρία και την Αυστραλία. Αλλά αυτή τη φορά, η ελληνική διαβουλευτική δημοσκόπηση χαράζει ένα σημάδι πολύ πιο βαθύ: «Είναι μια ιστορική ημέρα για τη δημοκρατία, για την πολιτική και για την επιστήμη», είπε ο καθηγητής Ιωάννης Πανάρετος, διευθυντής του Ινστιτούτου Στατιστικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και υπεύθυνος του επιστημονικού μέρους του γεγονότος. «Για τη δημοκρατία διότι οι πολίτες είχαν την δυνατότητα να εκφράσουν άμεσα την άποψή τους για την επιλογή του υποψηφίου. Για την πολιτική γιατί ένας πολιτικός αρχηγός εκχώρησε ένα μέρος της εξουσίας του υπέρ των πολιτών και για την επιστήμη, διότι μια επιστημονική μέθοδος εφαρμόστηκε με στόχο να βελτιώσει και να ενδυναμώσει τη δημοκρατία» συνέχισε ο κ. Πανάρετος.
Στην παράδοση της αρχαίας πόλης
Ο πολιτικός αρχηγός στον οποίο αναφέρθηκε ο κ. Πανάρετος, ένας από τους πρωταγωνιστές αυτού του συμβάντος, είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και της σοσιαλιστικής διεθνούς, που ο James Fishkin περιγράφει ως ένα είδος «δημοκράτη οραματιστή». Ο κ. Παπανδρέου ασχολήθηκε με τις ιδέες του Fishkin αρκετούς μήνες πριν και αμέσως διαισθάνθηκε «τη σπουδαιότητα που θα μπορούσε να έχει η συζήτηση μεταξύ ενημερωμένων πολιτών στην επιλογή των υποψηφίων, τόσο που ήταν αυτός ο οποίος επέμεινε» συνεχίζει ο Αμερικανός Καθηγητής «στο να εφαρμόσει τη διαβουλευτική δημοσκόπηση από την αρχή». Ίσως η αναζήτηση του Παπανδρέου για καινοτόμες μορφές δημοκρατικής συμμετοχής υπαγορεύτηκε επίσης από την ανάγκη να ανέβει η εικόνα του κόμματος, που βγήκε ηττημένο από τις εκλογές του 2004, χτυπημένο από μια σειρά σκανδάλων και διαφθορών που διέλυσαν τη διοίκηση φέρνοντας τον Παπανδρέου στην ηγεσία. Ίσως ο Έλληνας σοσιαλιστής αρχηγός αισθάνεται την ανάγκη να προσφέρει στους ψηφοφόρους μια καινούρια εμφάνιση του κόμματος, πιο νέα, δυναμική, ανοικτή μα είναι σίγουρο ότι το βλέμμα του είναι ευκρινώς στραμμένο στον πειραματισμό και στην αναζήτηση τεχνικών που κάνουν καλό στη δημοκρατία. «Αν κοιτάξουμε το πολιτικό πανόραμα της Ελλάδας, θα βρούμε ένα κόμμα της πλειοψηφίας που ονομάζεται Νέα Δημοκρατία» υπογραμμίζει ο Fishkin και προσθέτει: «Πιστεύω ότι ο Παπανδρέου θα είχε σκεφτεί: γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να προσφέρει στους πολίτες μια αληθινή, χειροπιαστή νέα δημοκρατία; Αυτό που έγινε στο Μαρούσι είναι ένα πολιτικό πείραμα απόλυτα καινοτόμο που κανένα πολιτικό κόμμα σε ολόκληρη την ιστορία του κόσμου δεν χρησιμοποίησε ποτέ, ένα μικρόκοσμο πολιτών επιλεγμένων κατά τυχαίο τρόπο για να επιλέξουν τους υποψηφίους τους. Εν γένει, τα κόμματα διαλέγουν τους υποψηφίους και στην καλύτερη περίπτωση προτείνουν στον λαό, χωρίς καμιά εγγύηση ότι οι ψηφοφόροι είναι αληθινά ενημερωμένοι για την επιλογή που πρόκειται να κάνουν».
Αλλά στο Μαρούσι η ιστορία είναι πολύ διαφορετική, διότι η επιλογή βρίσκεται πλήρως στα χέρια και στην κρίση ενός τυχαίου δείγματος, στην καλύτερη παράδοσης της ελληνικής Πόλης. Το προηγούμενο βράδυ της διαβουλευτικής δημοσκόπησης ο James Fishkin και ο Robert Luskin, που συνεργάζονται, πέρασαν δίπλα από την Αρχαία αθηναϊκή Αγορά, όπου κληρώνονταν οι πολίτες που με τη σειρά θα αναλάμβαναν την ευθύνη των δημόσιων διορισμών όπου μετά είχαν συζητήσεις και ψηφοφορίες. Το αυριανό περιβάλλον θα είναι λίγο διαφορετικό, σίγουρα χωρίς αρχαίες μαρμάρινες κολώνες, αλλά ένα σύγχρονο συνεδριακό κέντρο, στο οποίο οι πολίτες θα σχηματίσουν τις ομάδες διαβούλευσης, θα ενισχυθούν με μικρόφωνα και θα μαγνητοσκοπηθούν από κάμερες για την τηλεοπτική κάλυψη που έχει εξασφαλίσει το κανάλι εθνικής εμβέλειας Mega TV. Αλλάζει η τοποθεσία, αλλάζουν μερικά τεχνικά μέσα, αλλά το πνεύμα και η σημασία συγκρατούν σφιχτά μεταξύ τους την διαβουλευτική δημοσκόπηση και την συνέλευση της αρχαίας Ελλάδας. Ένας κρίκος βρίσκεται στην εξαγωγή των πρωταγωνιστών τυχαία, στην ιδέα του να εμπιστευτούμε την εκλογή που φροντίζει για το δημόσιο συμφέρον σε ένα περιορισμένο τυχαίο δείγμα, μια «μικρογραφία του λαού», για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του πολιτικού επιστήμονα Robert Dahl, που σε όλα και για όλα παρουσιάζεται ως ένας αξιόπιστος αντιπρόσωπος και ως μια μικρογραφία του ενεργού πληθυσμού. Και ο κρίκος, σε απόσταση τόσων αιώνων, γίνεται ακόμη πιο σφιχτός αν αναγνωρίσουμε στις δύο διαφορετικές εμπειρίες, την Πόλη και τη διαβουλευτική δημοσκόπηση, τις ίδιες αρχές έμπνευσης, εκείνες που ο Morgens Hansen ονομάζει κολώνες τις άμεσης δημοκρατίας. Στην βάση του δημοκρατικού συστήματος της αρχαίας Ελλάδας στηρίζει ο Δανός μελετητής, κορυφαίος ειδικός του θέματος παγκοσμίως, τις θεμελιώδεις πεποιθήσεις, εκείνη της ιδέας ότι οι κοινοί πολίτες θα μπορούσαν να είναι καλά πληροφορημένοι για τα θέματα που πρόκειται να αντιμετωπίσουν και να μπορούν να θέτουν το προσωπικό τους συμφέρον προς όφελος του κοινού συμφέροντος, ότι θα ενδιαφέρονταν να συμμετέχουν αντί να στέλνουν αντιπροσώπους, ότι θα υπήρχε ένα σαφής διαχωρισμός μεταξύ της αυθεντίας του ειδικού και της καλής πολιτικής αντίληψης και τελικά, αλλά όχι έσχατα, της πεποίθηση ότι οι απλοί πολίτες «θα ήταν ευφυή άτομα». Καθεμία από αυτές τις δημοκρατικές κολώνες είναι αναντικατάστατη στον μηχανισμό των διαβουλευτικών δημοσκοπήσεων, μηδεμιάς εξαιρουμένης, συμπεριλαμβανομένης της τελευταίας ρήσης που βρίσκουμε πάντα στα λόγια του James Fishkin όταν καλείται να περιγράψει και να εξηγήσει την μέθοδό του: «Οι άνθρωποι είναι έξυπνοι αν τους δοθεί η ευκαιρία». «Σε όλες τις διαβουλευτικές δημοσκοπήσεις που έχουμε πραγματοποιήσει», συνεχίζει ο Fishkin, «δεν μπορούμε παρά να παρατηρήσουμε ότι τα άτομα επιδεικνύουν όλη τους την ευφυΐα, αν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν».
Και η εμπειρία του Αμαρουσίου είναι μια μεταγενέστερη δοκιμή.
Στο συνεδριακό κέντρο του Αμαρουσίου
Το πρωί της Κυριακής 4 Ιουνίου, στην αίθουσα υποδοχής του Hellexpo, του συνεδριακού κέντρου του Αμαρουσίου, φυσάει ένας ηλεκτρισμένος αέρας αλλαγής. Ο χώρος είναι γεμάτος από εθελοντές και νέους του ΠΑΣΟΚ που βρίσκονται γύρω από τον πάγκο υποδοχής. Υπάρχουν στελέχη του κόμματος, υπάρχουν οι δημοσιογράφοι με όλο τους τον εξοπλισμό από κάμερες, μικρόφωνα, φωτογραφικές μηχανές και σημειωματάρια, υπάρχουν απλοί περίεργοι. Και μετά υπάρχουν οι αληθινοί πρωταγωνιστές, οι συμμετέχοντες στη δημοσκόπηση έρχονται λίγοι λίγοι, κοιτούν μέσα, πλησιάζουν στον πάγκο, παίρνουν τον φάκελό τους με το πρόγραμμα της ημέρας και τις διάφορες φάσεις της διαβουλευτικής διαδικασίας και κάθονται σε ένα μέρος μαζί με φίλους και συγγενείς που τους έχουν συνοδεύσει. Γνωρίζουν ήδη περί τίνος πρόκειται, έχουν ήδη απαντήσεις στις πρώτες ερωτήσεις για τον δήμαρχο του Αμαρουσίου, αλλά το να βρίσκονται στο κέντρο των εξελίξεων είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα. Διαβάζουν τι θα γίνει εκείνη τη ζεστή Κυριακή του Ιουνίου: έναρξη στις 11, πρώτος κύκλος συζητήσεων χωρισμένοι σε ομάδες των 10-15 ατόμων καθοδηγούμενοι από έναν συντονιστή. Από τη συζήτηση θα προκύψουν οι ερωτήσεις που θα τεθούν στους έξι υποψηφίους σε μία ολομελή συνεδρίαση, στην οποία οι υποψήφιο δήμαρχοι θα προτείνουν τις δικές τους λύσεις. Μετά θα ψηφίσουν και αν δεν βγει κάποιος νικητής με απόλυτη πλειοψηφία, οι πρώτοι δύο θα πάνε σε δεύτερη ψηφοφορία.
Οι εντυπώσεις που δίνονται από τους παρευρισκόμενους μπορούν να περιληφθούν σε ένα μείγμα περιέργειας και αμφιβολίας, αλλά ωστόσο η επιθυμία να συμμετάσχουν είναι υψηλότατη. «Δέχτηκα να συμμετάσχω – λέει ο Άρης, 22 ετών – απλά γιατί μου φαίνεται ένας τρόπος για να κάνω κάτι για την πόλη μου». «Μου αρέσει πολύ αυτή η ιδέα του να βάζουν ανθρώπους στις ιδανικές συνθήκες για να αποφασίσουν – παρατηρεί ο κ. Παπαδάτος – μου φαίνεται ότι γινόμαστε μέρος ενός σχεδίου που βλέπει προς μια καλύτερη δημοκρατία». Η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, εθνική γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, εκφράζει τις εκτιμήσεις της για ένα πιθανό μέλλον: «Είναι ένα πείραμα, έπρεπε να δούμε αν λειτουργεί και αν το αποτέλεσμα θα είναι θετικό, δεν αποκλείεται καθόλου ότι θα μπορεί να εφαρμοστεί σε ευρύτερο επίπεδο». Όλες οι αμφιβολίες ενός πειράματος εντελώς νέου διακρίνονται στα λόγια του Αλέκου Παπαδόπουλου, πρώην υπουργού εσωτερικών και πολιτικού με μεγάλη εμπειρία: «Βάλαμε ένα πολιτιστικό στοίχημα, μια πρωτοβουλία που έπρεπε να γίνει, γιατί πιστεύω ότι οι κοινωνίες προχωρούν καθοδηγούμενες και παρακινούμενες». «Το ΠΑΣΟΚ επέλεξε τους έξι υποψηφίους από μια ευρύτερη λίστα – εξηγεί ο Παπαδόπουλος – το κάναμε βάσει των προσωπικών τους εμπειριών, της κοινωνικής και πολιτικής τους δραστηριότητας. Δεν βασιστήκαμε σε προγράμματα, αυτά πρέπει να γεννηθούν μέσα από συλλογική εργασία , διαφορετικά δεν είναι παρά ψεύτικες τοποθετήσεις».
Αμφιβολίες, περιέργεια, αλλά και μια αναμφίβολη αισιοδοξία καταγράφει το θερμόμετρο των λεπτών που προηγούνται της έναρξης. Μετά, μόλις εγκαταλείπουν την αίθουσα υποδοχής για να πάνε στους χώρους που έχουν διαμορφωθεί για τον πρώτο κύκλο, η ατμόσφαιρα χρωματίζεται από ησυχία και αυτοσυγκέντρωση. Φωνές έρχονται μόνο από τα δωμάτια όπου συγκεντρώνεται η κάθε ομάδα. Ένα μακρύ τραπέζι, στην μια άκρη ο συντονιστής που διευθύνει τη σειρά των ομιλητών, ολόγυρα οι συμμετέχοντες, κάνουν τις συστάσεις και μπαίνουν αμέσως στην ψυχή των θεμάτων. Καθένας έχει την ευκαιρία να πει την άποψή του, κανένας δεν είναι υποχρεωμένος, ακριβώς όπως συνέβαινε στην Αγορά όπου η «Ισηγορία» εξασφάλιζε για όλους το δικαίωμα να μιλάνε, χωρίς ωστόσο να διατείνεται ότι το κάνει ο καθένας. Η σειρά της συζήτησης βρίσκεται όλη στα χέρια των συντονιστών, έχουν ένα λεπτό καθήκον που επιμελώς φέρνουν εις πέρας. Είναι ενεργά στελέχη του ΠΑΣΟΚ ή πρόσωπα διακείμενα φιλικά, άτομα που έχουν ήδη εμπειρία σε ομάδες συζητήσεων ή ομάδες εργασίας και είναι εθελοντές που δέχτηκαν την πρόταση του κόμματος με μεγάλο ενθουσιασμό. Στη σύσκεψη που προηγήθηκε της διαβουλευτικής δημοσκόπησης ο Fishkin και ο Luskin στάθηκαν σε κάποιες απαραίτητες τεχνικές αρχίζοντας με το πιο δύσκολο πράγμα: να κρατήσουν έξω από τη συζήτηση τις προσωπικές τους απόψεις. «Είναι τα μέλη του δείγματος που πρέπει να εκφραστούν – υπογράμμισαν οι αμερικανοί καθηγητές απευθυνόμενοι στους συντονιστές – εσείς πρέπει μόνο να διευθύνετε τη συζήτηση δίνοντας προσοχή σε ορισμένες απαραίτητες πλευρές της διαδικασίας. Καταρχήν ενεργήστε κατά τρόπο ώστε οι συμμετέχοντες να μην επικεντρώνονται στους υποψηφίους, αλλά στα ζητήματα και στις απαντήσεις που οι υποψήφιοι θα πρέπει να δώσουν. Δεύτερον, θα πρέπει να καταφέρετε να ενεργήσετε κατά τρόπο ώστε ακόμα και οι πιο ντροπαλοί να έχουν την ευκαιρία τους να εκφραστούν και πάνω από όλα να θυμάστε αμέσως τους συμμετέχοντες που είναι οι αληθινοί πρωταγωνιστές αυτού που κάνουμε, να παρατηρήσετε εκείνους που ακούνε τα άλλα άτομα και τους πολιτικούς όπως εσείς, διότι αυτοί έχουν τη δύναμη, γιατί η δική τους φωνή είναι αυτό που μετράει περισσότερο σε αυτήν την κατάσταση».
Ο στόχος του πρώτου κύκλου συζήτησης δεν είναι να παράγουμε πεποιθήσεις για το κύρος του ενός ή του άλλου υποψηφίου, ο σκοπός είναι να προκύψουν από τη συζήτηση τα θέματα και οι ερωτήσεις που θα αναπτυχθούν στους υποψηφίους στο επόμενο στάδιο, όταν οι υποψήφιοι θα απαντήσουν μπροστά σε όλους τους συμμετέχοντες.
Το έργο δεν είναι απλό, αλλά οι συντονιστές το φέρνουν εις πέρας. «Τα άτομα μίλησαν πολύ» λέει η Δέσποινα Πολίτου που συντονίζοντας την ομάδα της επέλεξε να επέμβει το ελάχιστο δυνατό και να αφήσει πολύ χώρο στους συμμετέχοντες: «Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές, εγώ δεν έπρεπε να κάνω κάτι άλλο εκτός από το να αποφύγω να αποκτήσει κάποιος το πάνω χέρι της συζήτησης και οι πιο ντροπαλοί να μην μιλήσουν καθόλου». «Πιστεύω ότι η λέξη κλειδί για να περιγράψω αυτή την ημέρα θα ήταν «ανοιχτά», τα άτομα εκτίμησαν το γεγονός ότι η αποφασιστική διαδικασία τους αφιέρωσε τον χώρο για να μιλήσουν και να αποφασίσουν», υπογραμμίζει ο Ευθύμιος Μπάκας ειδικός στις ομάδες εργασίας, και που συνεπώς γνωρίζει καλά τη δυναμική των ομαδικών συζητήσεων. «Το πιο δύσκολο πράγμα ήταν να κατευθύνω τις παρεμβάσεις προς την παραγωγή των ερωτήσεων – συνεχίζει ο Ευθύμιος – συχνά ξεκινούσαν συζητήσεις στις οποίες ο καθένας πρότεινε τις δικές του λύσεις στο πρόβλημα, ο δικός μας στόχος δεν ήταν να βρούμε λύσεις, αλλά να σχηματίσουμε τις ερωτήσεις που θα θέταμε στους υποψηφίους για να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ποια θα ήταν η δική τους χειροπιαστή λύση στο πρόβλημα».
Συναίσθηση μιας επανάστασης
Αλλά ποια είναι τα θέματα στα οποία οι υποψήφιοι κλήθηκαν να απαντήσουν; Είναι τα προβλήματα μιας πόλης 65.000 κατοίκων, που διανύει μια περίοδο ανάπτυξης και πρέπει να αντιμετωπίσει συνολικά την πολυπλοκότητά της. Η επιλογή του ΠΑΣΟΚ έπεσε στο Μαρούσι για διάφορους λόγους.
Διότι είναι ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα της Ελλάδας, γιατί οι εκλογές που θα γίνουν τον Οκτώβρη παρουσιάζουν μια πολύ αβέβαιη έκβαση, με έναν απερχόμενο δήμαρχο που κυβερνά εδώ και 16 χρόνια μετά από τέσσερις διαδοχικές εκλογικές εντολές. Διότι το Μαρούσι είναι η πόλη όπου έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 ένα γεγονός η διοργάνωση του οποίου έφερε ανάπτυξη και υποδομές, πολλές θέσεις εργασίας και ένα μια βέβαιη οικονομική άνθιση για όλη την πόλη.
Εντούτοις, την ίδια στιγμή, αυτές οι ίδιες πλευρές έφεραν επίσης προβλήματα συνδεδεμένα με το κυκλοφοριακό, την ρύπανση, την ολοένα και πιο μαζική παρουσία πολυεθνικών που ασκούν πιέσεις σε μια δημοτική διοίκηση που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πολύ ισχυρή.
Ετσι λοιπόν αυτές είναι οι ερωτήσεις που οι πολίτες του Αμαρουσίου θέλουν να θέσουν σε εκείνους που ήθελαν να αγωνιστούν για την καρέκλα του δημάρχου: Πώς θα βελτιωθεί η διαφάνεια της διοίκησης, στις αποφασιστικές διαδικασίες των δημόσιων δαπανών; Πώς θα αφιερωθούν περισσότεροι χώροι στην ποιότητα ζωής και θα δημιουργηθούν δημόσια πάρκα εκεί όπου τώρα υπάρχουν μόνο γραφεία μεγάλων οικονομικών ομίλων; Πώς θα βελτιωθεί η ασφάλεια στα σχολεία; Πώς θα αντιμετωπιστεί το κυκλοφοριακό πρόβλημα;
Οι ερωτήσεις τίθενται σε μια ολομελή συνεδρίαση, όλοι οι υποψήφιοι απαντούν μία τη φορά, με σειρές ομιλίας ισοδύναμες για όλους και διανεμημένες από τον Παύλο Τσίμα, σημαντικό δημοσιογράφο της ελληνικής τηλεόρασης Mega TV, που θα αφιερώσει στη διαβουλευτική δημοσκόπηση μια ολόκληρη εκπομπή.
Εκείνοι -οι πολιτικοί- μιλάνε, τα μέλη του δείγματος ακούνε, συγκρίνουν, αξιολογούν. Αφού ακουστούν όλες οι απαντήσεις, το διαβουλευτικό δείγμα ψηφίζει. Δεν επαρκεί η πρώτη ψηφοφορία, ο Παναγιώτης Αλεξανδρής και ο Αλέκος Μπρέγιαννης θα περάσουν σε δεύτερη ψηφοφορία. Έχει τώρα βραδιάσει, η κούραση όλων, μετά από μια καταναγκαστική ημέρα, επισκιάζεται από την θέληση να ανακαλύψουν το αποτέλεσμα και να φέρουν εις πέρας αυτό το παγκοσμίως μοναδικό πείραμα.
Είναι τώρα 21:00 όταν ο Γιώργος Παπανδρέου εμφανίζεται με ένα φύλλο χαρτιού στο χέρι και ανακοινώνει ότι ο Αλεξανδρής θα είναι ο επόμενος υποψήφιος δήμαρχος Αμαρουσίου για το ΠΑΣΟΚ.
Χειροκροτήματα, πανηγυρισμοί του νικητή, συγχαρητήρια από τους ηττημένους. Αλλά πάνω από όλα νικήτρια ήταν η συμμετοχή και η απόδειξη του πόση διαφορά κάνει το να δίνεται στους πολίτες η ευκαιρία να αναμετρούνται προσωπικά με τις επιλογές της πολιτικής. Η απόδειξη βρίσκεται στα νούμερα της διαβουλευτικής δημοσκόπησης, όπου μπορούμε να διαβάσουμε ότι στην αρχή αυτής της ημέρας ο Αλεξανδρής ήταν ο λιγότερο γνωστός από όλους τους υποψηφίους, που μαρτυρά πόσο αλλάζει η γνώμη των ατόμων μετά από μια προσεκτική συζήτηση. Έτσι όπως μπορούμε να διαβάσουμε από την αρχή της διαδικασίας μέχρι το τέλος, ο αριθμός εκείνων που δήλωναν ότι δεν έχουν προτιμήσεις έπεσε κατά 12,5% (από το 20,8 στο 8,3).
Και την επιτυχία της πρωτοβουλίας μπορούμε να την βρούμε στην αποτίμηση που οι ίδιοι οι συμμετέχοντες έκαναν στην ημέρα δηλώνοντας σε ποσοστό 90% ικανοποιημένοι από τις ομάδες συζήτησης, μια επιτυχία που σημειώνουμε επίσης στα ζωντανά λόγια ενός από τα μέλη του δείγματος: «Ήταν μια υπέροχη μέρα, αυτή είναι η αληθινή δημοκρατία που προσφέρει στα άτομα την ευκαιρία να εισέλθουν στο βάθος των προβλημάτων για να πάρουν θέση», μια επιτυχία που μπορούμε να διαβάσουμε επίσης στα λόγια του νικητή που κλείνοντας την ημέρα μιλά στη συνέλευση λέγοντας ότι «τελικά νίκησε η ιδέα ότι τα άτομα είναι πιο σημαντικά από τα κόμματα, χάρις σ’ αυτή την ωραιότατη συμμετοχική διαδικασία που αντιπροσωπεύει μια μεγάλη πρόκληση για την πολιτική».
Αλλά η αληθινή επιτυχία της διαβουλευτικής δημοσκόπησης στο Μαρούσι, της ημέρας που επανέφερε την πατρίδα της δημοκρατίας στις πιο βαθιές της ρίζες, θα βρίσκεται στο επακόλουθο ότι η πολιτική θα ξέρει να επιβραβεύει αυτή την ημέρα ακολουθώντας το παράδειγμα, βρίσκοντας στις γραμματείες και στα διοικητικά όργανα των κομμάτων το κουράγιο κάποιου «δημοκράτη οραματιστή».
Πρωτότυπο άρθρο (στα Ιταλικά)
Δημοκρατία στην Σχολή των Αθηνών
Στην πατρίδα του Κλεισθένη και του Περικλή μπαίνει σε εφαρμογή η διαβουλευτική δημοσκόπηση του James Fishkin. Ένα διαβουλευτικό Σαββατοκύριακο στη σκιά του Παρθενώνα (του Mauro Buonocore)
Χωρίς συμμετοχή, η πόλη πεθαίνει (συνέντευξη του Γιώργου Παπανδρέου στον Mauro Buonocore)
Ένα διαβουλευτικό Σαββατοκύριακο στη σκιά του Παρθενώνα
του Mauro Buonocore
Στην Αθήνα η ιστορία της δημοκρατίας πηγαίνει πίσω απευθείας στον 5ο αιώνα π.Χ., όπου βρίσκει τις ρίζες της και ανοίγει το μέλλον στην καινοτομία και τον πειραματισμό, στην αναζήτηση μεθόδων και πρακτικών για την βελτίωση της συμμετοχής των πολιτών στο δημόσιο βίο. Αυτό το είδος σύνδεσης μεταξύ του αρχαίου και του σύγχρονου ονομάζεται διαβουλευτική δημοσκόπηση και επιτυγχάνεται το βράδυ της 4ης Ιουνίου 2006, όταν ο Παναγιώτης Αλεξανδρής ανακηρύσσεται υποψήφιος δήμαρχος για το ΠΑΣΟΚ, το ελληνικό σοσιαλιστικό κόμμα, στις προσεχείς εκλογές που θα γίνουν τον επόμενο Οκτώβρη στο Μαρούσι, μια κωμόπολη της μητροπολιτικής περιοχής της ελληνικής πρωτεύουσας.
Δεν είναι τυχαίας σημασίας, αλλά είναι μια ιστορική περίσταση. Το όνομα του Αλεξανδρή επιλέχτηκε πράγματι από ένα δείγμα 131 πολιτών, επιλεγμένων κατά τυχαίο τρόπο, ώστε να αντιπροσωπεύουν ολόκληρο το εκλεκτορικό σώμα της πόλης. Όπως στην αρχαία πόλη του Κλεισθένη και του Περικλή όταν πολίτες επιλεγμένοι με κλήρο, καλούνταν να ακούσουν τις προτάσεις των ειδικών, να ενημερωθούν πάνω στα θέματα που απαιτούσαν αποφάσεις για να εκφράσουν μετά την δική τους γνώμη. Έτσι συνέβη και στο Μαρούσι, όπου το επιλεγμένο δείγμα πήρε υλικό για να εμβαθύνει στα ζητήματα της αστικής πολιτικής, συγκεντρώθηκε σε μικρές ομάδες πολιτών για να συζητήσουν και να αντιπαραβάλλουν τις δικές τους ιδέες, έθεσαν στους υποψηφίους τις ερωτήσεις τους, άκουσαν τις απαντήσεις και στο τέλος ψήφισαν.
Εν ολίγοις, ήταν μια διαβουλευτική δημοσκόπηση με όλους τους κανόνες, όπως τόσες που έχει πραγματοποιήσει μέχρι τώρα ο James Fishkin, ο εφευρέτης της μεθόδου, που την έχει εισάγει σε πολύ διαφορετικές μεταξύ τους περιπτώσεις, από τις ΗΠΑ στην Κίνα, περνώντας από την Μεγάλη Βρετανία, τη Δανία, τη Βουλγαρία και την Αυστραλία. Αλλά αυτή τη φορά, η ελληνική διαβουλευτική δημοσκόπηση χαράζει ένα σημάδι πολύ πιο βαθύ: «Είναι μια ιστορική ημέρα για τη δημοκρατία, για την πολιτική και για την επιστήμη», είπε ο καθηγητής Ιωάννης Πανάρετος, διευθυντής του Ινστιτούτου Στατιστικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και υπεύθυνος του επιστημονικού μέρους του γεγονότος. «Για τη δημοκρατία διότι οι πολίτες είχαν την δυνατότητα να εκφράσουν άμεσα την άποψή τους για την επιλογή του υποψηφίου. Για την πολιτική γιατί ένας πολιτικός αρχηγός εκχώρησε ένα μέρος της εξουσίας του υπέρ των πολιτών και για την επιστήμη, διότι μια επιστημονική μέθοδος εφαρμόστηκε με στόχο να βελτιώσει και να ενδυναμώσει τη δημοκρατία» συνέχισε ο κ. Πανάρετος.
Στην παράδοση της αρχαίας πόλης
Ο πολιτικός αρχηγός στον οποίο αναφέρθηκε ο κ. Πανάρετος, ένας από τους πρωταγωνιστές αυτού του συμβάντος, είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και της σοσιαλιστικής διεθνούς, που ο James Fishkin περιγράφει ως ένα είδος «δημοκράτη οραματιστή». Ο κ. Παπανδρέου ασχολήθηκε με τις ιδέες του Fishkin αρκετούς μήνες πριν και αμέσως διαισθάνθηκε «τη σπουδαιότητα που θα μπορούσε να έχει η συζήτηση μεταξύ ενημερωμένων πολιτών στην επιλογή των υποψηφίων, τόσο που ήταν αυτός ο οποίος επέμεινε» συνεχίζει ο Αμερικανός Καθηγητής «στο να εφαρμόσει τη διαβουλευτική δημοσκόπηση από την αρχή». Ίσως η αναζήτηση του Παπανδρέου για καινοτόμες μορφές δημοκρατικής συμμετοχής υπαγορεύτηκε επίσης από την ανάγκη να ανέβει η εικόνα του κόμματος, που βγήκε ηττημένο από τις εκλογές του 2004, χτυπημένο από μια σειρά σκανδάλων και διαφθορών που διέλυσαν τη διοίκηση φέρνοντας τον Παπανδρέου στην ηγεσία. Ίσως ο Έλληνας σοσιαλιστής αρχηγός αισθάνεται την ανάγκη να προσφέρει στους ψηφοφόρους μια καινούρια εμφάνιση του κόμματος, πιο νέα, δυναμική, ανοικτή μα είναι σίγουρο ότι το βλέμμα του είναι ευκρινώς στραμμένο στον πειραματισμό και στην αναζήτηση τεχνικών που κάνουν καλό στη δημοκρατία. «Αν κοιτάξουμε το πολιτικό πανόραμα της Ελλάδας, θα βρούμε ένα κόμμα της πλειοψηφίας που ονομάζεται Νέα Δημοκρατία» υπογραμμίζει ο Fishkin και προσθέτει: «Πιστεύω ότι ο Παπανδρέου θα είχε σκεφτεί: γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να προσφέρει στους πολίτες μια αληθινή, χειροπιαστή νέα δημοκρατία; Αυτό που έγινε στο Μαρούσι είναι ένα πολιτικό πείραμα απόλυτα καινοτόμο που κανένα πολιτικό κόμμα σε ολόκληρη την ιστορία του κόσμου δεν χρησιμοποίησε ποτέ, ένα μικρόκοσμο πολιτών επιλεγμένων κατά τυχαίο τρόπο για να επιλέξουν τους υποψηφίους τους. Εν γένει, τα κόμματα διαλέγουν τους υποψηφίους και στην καλύτερη περίπτωση προτείνουν στον λαό, χωρίς καμιά εγγύηση ότι οι ψηφοφόροι είναι αληθινά ενημερωμένοι για την επιλογή που πρόκειται να κάνουν».
Αλλά στο Μαρούσι η ιστορία είναι πολύ διαφορετική, διότι η επιλογή βρίσκεται πλήρως στα χέρια και στην κρίση ενός τυχαίου δείγματος, στην καλύτερη παράδοσης της ελληνικής Πόλης. Το προηγούμενο βράδυ της διαβουλευτικής δημοσκόπησης ο James Fishkin και ο Robert Luskin, που συνεργάζονται, πέρασαν δίπλα από την Αρχαία αθηναϊκή Αγορά, όπου κληρώνονταν οι πολίτες που με τη σειρά θα αναλάμβαναν την ευθύνη των δημόσιων διορισμών όπου μετά είχαν συζητήσεις και ψηφοφορίες. Το αυριανό περιβάλλον θα είναι λίγο διαφορετικό, σίγουρα χωρίς αρχαίες μαρμάρινες κολώνες, αλλά ένα σύγχρονο συνεδριακό κέντρο, στο οποίο οι πολίτες θα σχηματίσουν τις ομάδες διαβούλευσης, θα ενισχυθούν με μικρόφωνα και θα μαγνητοσκοπηθούν από κάμερες για την τηλεοπτική κάλυψη που έχει εξασφαλίσει το κανάλι εθνικής εμβέλειας Mega TV. Αλλάζει η τοποθεσία, αλλάζουν μερικά τεχνικά μέσα, αλλά το πνεύμα και η σημασία συγκρατούν σφιχτά μεταξύ τους την διαβουλευτική δημοσκόπηση και την συνέλευση της αρχαίας Ελλάδας. Ένας κρίκος βρίσκεται στην εξαγωγή των πρωταγωνιστών τυχαία, στην ιδέα του να εμπιστευτούμε την εκλογή που φροντίζει για το δημόσιο συμφέρον σε ένα περιορισμένο τυχαίο δείγμα, μια «μικρογραφία του λαού», για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του πολιτικού επιστήμονα Robert Dahl, που σε όλα και για όλα παρουσιάζεται ως ένας αξιόπιστος αντιπρόσωπος και ως μια μικρογραφία του ενεργού πληθυσμού. Και ο κρίκος, σε απόσταση τόσων αιώνων, γίνεται ακόμη πιο σφιχτός αν αναγνωρίσουμε στις δύο διαφορετικές εμπειρίες, την Πόλη και τη διαβουλευτική δημοσκόπηση, τις ίδιες αρχές έμπνευσης, εκείνες που ο Morgens Hansen ονομάζει κολώνες τις άμεσης δημοκρατίας. Στην βάση του δημοκρατικού συστήματος της αρχαίας Ελλάδας στηρίζει ο Δανός μελετητής, κορυφαίος ειδικός του θέματος παγκοσμίως, τις θεμελιώδεις πεποιθήσεις, εκείνη της ιδέας ότι οι κοινοί πολίτες θα μπορούσαν να είναι καλά πληροφορημένοι για τα θέματα που πρόκειται να αντιμετωπίσουν και να μπορούν να θέτουν το προσωπικό τους συμφέρον προς όφελος του κοινού συμφέροντος, ότι θα ενδιαφέρονταν να συμμετέχουν αντί να στέλνουν αντιπροσώπους, ότι θα υπήρχε ένα σαφής διαχωρισμός μεταξύ της αυθεντίας του ειδικού και της καλής πολιτικής αντίληψης και τελικά, αλλά όχι έσχατα, της πεποίθηση ότι οι απλοί πολίτες «θα ήταν ευφυή άτομα». Καθεμία από αυτές τις δημοκρατικές κολώνες είναι αναντικατάστατη στον μηχανισμό των διαβουλευτικών δημοσκοπήσεων, μηδεμιάς εξαιρουμένης, συμπεριλαμβανομένης της τελευταίας ρήσης που βρίσκουμε πάντα στα λόγια του James Fishkin όταν καλείται να περιγράψει και να εξηγήσει την μέθοδό του: «Οι άνθρωποι είναι έξυπνοι αν τους δοθεί η ευκαιρία». «Σε όλες τις διαβουλευτικές δημοσκοπήσεις που έχουμε πραγματοποιήσει», συνεχίζει ο Fishkin, «δεν μπορούμε παρά να παρατηρήσουμε ότι τα άτομα επιδεικνύουν όλη τους την ευφυΐα, αν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν».
Και η εμπειρία του Αμαρουσίου είναι μια μεταγενέστερη δοκιμή.
Στο συνεδριακό κέντρο του Αμαρουσίου
Το πρωί της Κυριακής 4 Ιουνίου, στην αίθουσα υποδοχής του Hellexpo, του συνεδριακού κέντρου του Αμαρουσίου, φυσάει ένας ηλεκτρισμένος αέρας αλλαγής. Ο χώρος είναι γεμάτος από εθελοντές και νέους του ΠΑΣΟΚ που βρίσκονται γύρω από τον πάγκο υποδοχής. Υπάρχουν στελέχη του κόμματος, υπάρχουν οι δημοσιογράφοι με όλο τους τον εξοπλισμό από κάμερες, μικρόφωνα, φωτογραφικές μηχανές και σημειωματάρια, υπάρχουν απλοί περίεργοι. Και μετά υπάρχουν οι αληθινοί πρωταγωνιστές, οι συμμετέχοντες στη δημοσκόπηση έρχονται λίγοι λίγοι, κοιτούν μέσα, πλησιάζουν στον πάγκο, παίρνουν τον φάκελό τους με το πρόγραμμα της ημέρας και τις διάφορες φάσεις της διαβουλευτικής διαδικασίας και κάθονται σε ένα μέρος μαζί με φίλους και συγγενείς που τους έχουν συνοδεύσει. Γνωρίζουν ήδη περί τίνος πρόκειται, έχουν ήδη απαντήσεις στις πρώτες ερωτήσεις για τον δήμαρχο του Αμαρουσίου, αλλά το να βρίσκονται στο κέντρο των εξελίξεων είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα. Διαβάζουν τι θα γίνει εκείνη τη ζεστή Κυριακή του Ιουνίου: έναρξη στις 11, πρώτος κύκλος συζητήσεων χωρισμένοι σε ομάδες των 10-15 ατόμων καθοδηγούμενοι από έναν συντονιστή. Από τη συζήτηση θα προκύψουν οι ερωτήσεις που θα τεθούν στους έξι υποψηφίους σε μία ολομελή συνεδρίαση, στην οποία οι υποψήφιο δήμαρχοι θα προτείνουν τις δικές τους λύσεις. Μετά θα ψηφίσουν και αν δεν βγει κάποιος νικητής με απόλυτη πλειοψηφία, οι πρώτοι δύο θα πάνε σε δεύτερη ψηφοφορία.
Οι εντυπώσεις που δίνονται από τους παρευρισκόμενους μπορούν να περιληφθούν σε ένα μείγμα περιέργειας και αμφιβολίας, αλλά ωστόσο η επιθυμία να συμμετάσχουν είναι υψηλότατη. «Δέχτηκα να συμμετάσχω – λέει ο Άρης, 22 ετών – απλά γιατί μου φαίνεται ένας τρόπος για να κάνω κάτι για την πόλη μου». «Μου αρέσει πολύ αυτή η ιδέα του να βάζουν ανθρώπους στις ιδανικές συνθήκες για να αποφασίσουν – παρατηρεί ο κ. Παπαδάτος – μου φαίνεται ότι γινόμαστε μέρος ενός σχεδίου που βλέπει προς μια καλύτερη δημοκρατία». Η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, εθνική γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, εκφράζει τις εκτιμήσεις της για ένα πιθανό μέλλον: «Είναι ένα πείραμα, έπρεπε να δούμε αν λειτουργεί και αν το αποτέλεσμα θα είναι θετικό, δεν αποκλείεται καθόλου ότι θα μπορεί να εφαρμοστεί σε ευρύτερο επίπεδο». Όλες οι αμφιβολίες ενός πειράματος εντελώς νέου διακρίνονται στα λόγια του Αλέκου Παπαδόπουλου, πρώην υπουργού εσωτερικών και πολιτικού με μεγάλη εμπειρία: «Βάλαμε ένα πολιτιστικό στοίχημα, μια πρωτοβουλία που έπρεπε να γίνει, γιατί πιστεύω ότι οι κοινωνίες προχωρούν καθοδηγούμενες και παρακινούμενες». «Το ΠΑΣΟΚ επέλεξε τους έξι υποψηφίους από μια ευρύτερη λίστα – εξηγεί ο Παπαδόπουλος – το κάναμε βάσει των προσωπικών τους εμπειριών, της κοινωνικής και πολιτικής τους δραστηριότητας. Δεν βασιστήκαμε σε προγράμματα, αυτά πρέπει να γεννηθούν μέσα από συλλογική εργασία , διαφορετικά δεν είναι παρά ψεύτικες τοποθετήσεις».
Αμφιβολίες, περιέργεια, αλλά και μια αναμφίβολη αισιοδοξία καταγράφει το θερμόμετρο των λεπτών που προηγούνται της έναρξης. Μετά, μόλις εγκαταλείπουν την αίθουσα υποδοχής για να πάνε στους χώρους που έχουν διαμορφωθεί για τον πρώτο κύκλο, η ατμόσφαιρα χρωματίζεται από ησυχία και αυτοσυγκέντρωση. Φωνές έρχονται μόνο από τα δωμάτια όπου συγκεντρώνεται η κάθε ομάδα. Ένα μακρύ τραπέζι, στην μια άκρη ο συντονιστής που διευθύνει τη σειρά των ομιλητών, ολόγυρα οι συμμετέχοντες, κάνουν τις συστάσεις και μπαίνουν αμέσως στην ψυχή των θεμάτων. Καθένας έχει την ευκαιρία να πει την άποψή του, κανένας δεν είναι υποχρεωμένος, ακριβώς όπως συνέβαινε στην Αγορά όπου η «Ισηγορία» εξασφάλιζε για όλους το δικαίωμα να μιλάνε, χωρίς ωστόσο να διατείνεται ότι το κάνει ο καθένας. Η σειρά της συζήτησης βρίσκεται όλη στα χέρια των συντονιστών, έχουν ένα λεπτό καθήκον που επιμελώς φέρνουν εις πέρας. Είναι ενεργά στελέχη του ΠΑΣΟΚ ή πρόσωπα διακείμενα φιλικά, άτομα που έχουν ήδη εμπειρία σε ομάδες συζητήσεων ή ομάδες εργασίας και είναι εθελοντές που δέχτηκαν την πρόταση του κόμματος με μεγάλο ενθουσιασμό. Στη σύσκεψη που προηγήθηκε της διαβουλευτικής δημοσκόπησης ο Fishkin και ο Luskin στάθηκαν σε κάποιες απαραίτητες τεχνικές αρχίζοντας με το πιο δύσκολο πράγμα: να κρατήσουν έξω από τη συζήτηση τις προσωπικές τους απόψεις. «Είναι τα μέλη του δείγματος που πρέπει να εκφραστούν – υπογράμμισαν οι αμερικανοί καθηγητές απευθυνόμενοι στους συντονιστές – εσείς πρέπει μόνο να διευθύνετε τη συζήτηση δίνοντας προσοχή σε ορισμένες απαραίτητες πλευρές της διαδικασίας. Καταρχήν ενεργήστε κατά τρόπο ώστε οι συμμετέχοντες να μην επικεντρώνονται στους υποψηφίους, αλλά στα ζητήματα και στις απαντήσεις που οι υποψήφιοι θα πρέπει να δώσουν. Δεύτερον, θα πρέπει να καταφέρετε να ενεργήσετε κατά τρόπο ώστε ακόμα και οι πιο ντροπαλοί να έχουν την ευκαιρία τους να εκφραστούν και πάνω από όλα να θυμάστε αμέσως τους συμμετέχοντες που είναι οι αληθινοί πρωταγωνιστές αυτού που κάνουμε, να παρατηρήσετε εκείνους που ακούνε τα άλλα άτομα και τους πολιτικούς όπως εσείς, διότι αυτοί έχουν τη δύναμη, γιατί η δική τους φωνή είναι αυτό που μετράει περισσότερο σε αυτήν την κατάσταση».
Ο στόχος του πρώτου κύκλου συζήτησης δεν είναι να παράγουμε πεποιθήσεις για το κύρος του ενός ή του άλλου υποψηφίου, ο σκοπός είναι να προκύψουν από τη συζήτηση τα θέματα και οι ερωτήσεις που θα αναπτυχθούν στους υποψηφίους στο επόμενο στάδιο, όταν οι υποψήφιοι θα απαντήσουν μπροστά σε όλους τους συμμετέχοντες.
Το έργο δεν είναι απλό, αλλά οι συντονιστές το φέρνουν εις πέρας. «Τα άτομα μίλησαν πολύ» λέει η Δέσποινα Πολίτου που συντονίζοντας την ομάδα της επέλεξε να επέμβει το ελάχιστο δυνατό και να αφήσει πολύ χώρο στους συμμετέχοντες: «Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές, εγώ δεν έπρεπε να κάνω κάτι άλλο εκτός από το να αποφύγω να αποκτήσει κάποιος το πάνω χέρι της συζήτησης και οι πιο ντροπαλοί να μην μιλήσουν καθόλου». «Πιστεύω ότι η λέξη κλειδί για να περιγράψω αυτή την ημέρα θα ήταν «ανοιχτά», τα άτομα εκτίμησαν το γεγονός ότι η αποφασιστική διαδικασία τους αφιέρωσε τον χώρο για να μιλήσουν και να αποφασίσουν», υπογραμμίζει ο Ευθύμιος Μπάκας ειδικός στις ομάδες εργασίας, και που συνεπώς γνωρίζει καλά τη δυναμική των ομαδικών συζητήσεων. «Το πιο δύσκολο πράγμα ήταν να κατευθύνω τις παρεμβάσεις προς την παραγωγή των ερωτήσεων – συνεχίζει ο Ευθύμιος – συχνά ξεκινούσαν συζητήσεις στις οποίες ο καθένας πρότεινε τις δικές του λύσεις στο πρόβλημα, ο δικός μας στόχος δεν ήταν να βρούμε λύσεις, αλλά να σχηματίσουμε τις ερωτήσεις που θα θέταμε στους υποψηφίους για να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ποια θα ήταν η δική τους χειροπιαστή λύση στο πρόβλημα».
Συναίσθηση μιας επανάστασης
Αλλά ποια είναι τα θέματα στα οποία οι υποψήφιοι κλήθηκαν να απαντήσουν; Είναι τα προβλήματα μιας πόλης 65.000 κατοίκων, που διανύει μια περίοδο ανάπτυξης και πρέπει να αντιμετωπίσει συνολικά την πολυπλοκότητά της. Η επιλογή του ΠΑΣΟΚ έπεσε στο Μαρούσι για διάφορους λόγους.
Διότι είναι ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα της Ελλάδας, γιατί οι εκλογές που θα γίνουν τον Οκτώβρη παρουσιάζουν μια πολύ αβέβαιη έκβαση, με έναν απερχόμενο δήμαρχο που κυβερνά εδώ και 16 χρόνια μετά από τέσσερις διαδοχικές εκλογικές εντολές. Διότι το Μαρούσι είναι η πόλη όπου έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 ένα γεγονός η διοργάνωση του οποίου έφερε ανάπτυξη και υποδομές, πολλές θέσεις εργασίας και ένα μια βέβαιη οικονομική άνθιση για όλη την πόλη.
Εντούτοις, την ίδια στιγμή, αυτές οι ίδιες πλευρές έφεραν επίσης προβλήματα συνδεδεμένα με το κυκλοφοριακό, την ρύπανση, την ολοένα και πιο μαζική παρουσία πολυεθνικών που ασκούν πιέσεις σε μια δημοτική διοίκηση που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πολύ ισχυρή.
Ετσι λοιπόν αυτές είναι οι ερωτήσεις που οι πολίτες του Αμαρουσίου θέλουν να θέσουν σε εκείνους που ήθελαν να αγωνιστούν για την καρέκλα του δημάρχου: Πώς θα βελτιωθεί η διαφάνεια της διοίκησης, στις αποφασιστικές διαδικασίες των δημόσιων δαπανών; Πώς θα αφιερωθούν περισσότεροι χώροι στην ποιότητα ζωής και θα δημιουργηθούν δημόσια πάρκα εκεί όπου τώρα υπάρχουν μόνο γραφεία μεγάλων οικονομικών ομίλων; Πώς θα βελτιωθεί η ασφάλεια στα σχολεία; Πώς θα αντιμετωπιστεί το κυκλοφοριακό πρόβλημα;
Οι ερωτήσεις τίθενται σε μια ολομελή συνεδρίαση, όλοι οι υποψήφιοι απαντούν μία τη φορά, με σειρές ομιλίας ισοδύναμες για όλους και διανεμημένες από τον Παύλο Τσίμα, σημαντικό δημοσιογράφο της ελληνικής τηλεόρασης Mega TV, που θα αφιερώσει στη διαβουλευτική δημοσκόπηση μια ολόκληρη εκπομπή.
Εκείνοι -οι πολιτικοί- μιλάνε, τα μέλη του δείγματος ακούνε, συγκρίνουν, αξιολογούν. Αφού ακουστούν όλες οι απαντήσεις, το διαβουλευτικό δείγμα ψηφίζει. Δεν επαρκεί η πρώτη ψηφοφορία, ο Παναγιώτης Αλεξανδρής και ο Αλέκος Μπρέγιαννης θα περάσουν σε δεύτερη ψηφοφορία. Έχει τώρα βραδιάσει, η κούραση όλων, μετά από μια καταναγκαστική ημέρα, επισκιάζεται από την θέληση να ανακαλύψουν το αποτέλεσμα και να φέρουν εις πέρας αυτό το παγκοσμίως μοναδικό πείραμα.
Είναι τώρα 21:00 όταν ο Γιώργος Παπανδρέου εμφανίζεται με ένα φύλλο χαρτιού στο χέρι και ανακοινώνει ότι ο Αλεξανδρής θα είναι ο επόμενος υποψήφιος δήμαρχος Αμαρουσίου για το ΠΑΣΟΚ.
Χειροκροτήματα, πανηγυρισμοί του νικητή, συγχαρητήρια από τους ηττημένους. Αλλά πάνω από όλα νικήτρια ήταν η συμμετοχή και η απόδειξη του πόση διαφορά κάνει το να δίνεται στους πολίτες η ευκαιρία να αναμετρούνται προσωπικά με τις επιλογές της πολιτικής. Η απόδειξη βρίσκεται στα νούμερα της διαβουλευτικής δημοσκόπησης, όπου μπορούμε να διαβάσουμε ότι στην αρχή αυτής της ημέρας ο Αλεξανδρής ήταν ο λιγότερο γνωστός από όλους τους υποψηφίους, που μαρτυρά πόσο αλλάζει η γνώμη των ατόμων μετά από μια προσεκτική συζήτηση. Έτσι όπως μπορούμε να διαβάσουμε από την αρχή της διαδικασίας μέχρι το τέλος, ο αριθμός εκείνων που δήλωναν ότι δεν έχουν προτιμήσεις έπεσε κατά 12,5% (από το 20,8 στο 8,3).
Και την επιτυχία της πρωτοβουλίας μπορούμε να την βρούμε στην αποτίμηση που οι ίδιοι οι συμμετέχοντες έκαναν στην ημέρα δηλώνοντας σε ποσοστό 90% ικανοποιημένοι από τις ομάδες συζήτησης, μια επιτυχία που σημειώνουμε επίσης στα ζωντανά λόγια ενός από τα μέλη του δείγματος: «Ήταν μια υπέροχη μέρα, αυτή είναι η αληθινή δημοκρατία που προσφέρει στα άτομα την ευκαιρία να εισέλθουν στο βάθος των προβλημάτων για να πάρουν θέση», μια επιτυχία που μπορούμε να διαβάσουμε επίσης στα λόγια του νικητή που κλείνοντας την ημέρα μιλά στη συνέλευση λέγοντας ότι «τελικά νίκησε η ιδέα ότι τα άτομα είναι πιο σημαντικά από τα κόμματα, χάρις σ’ αυτή την ωραιότατη συμμετοχική διαδικασία που αντιπροσωπεύει μια μεγάλη πρόκληση για την πολιτική».
Αλλά η αληθινή επιτυχία της διαβουλευτικής δημοσκόπησης στο Μαρούσι, της ημέρας που επανέφερε την πατρίδα της δημοκρατίας στις πιο βαθιές της ρίζες, θα βρίσκεται στο επακόλουθο ότι η πολιτική θα ξέρει να επιβραβεύει αυτή την ημέρα ακολουθώντας το παράδειγμα, βρίσκοντας στις γραμματείες και στα διοικητικά όργανα των κομμάτων το κουράγιο κάποιου «δημοκράτη οραματιστή».
Πρωτότυπο άρθρο (στα Ιταλικά)
Thursday, September 07, 2006
Η χθεσινή (6/9/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Tuesday, August 08, 2006
Η ρύπανση στο Μαρούσι (3/8/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Thursday, August 03, 2006
Η χθεσινή (2/8/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
- PM10 (Αιωρούμενα σωματίδια): 56 μgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 50μgr/m³ να μην υπερβαίνεται περισσότερες από 35φορές το έτος
Tuesday, August 01, 2006
Η χθεσινή (1/8/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Η χθεσινή (31/7/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.4 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Monday, July 31, 2006
Η ρύπανση στο Μαρούσι (28/7/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3.
Friday, July 28, 2006
Η χθεσινή (27/7/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.2 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Thursday, July 27, 2006
Η χθεσινή (26/7/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Wednesday, July 26, 2006
H Aθήνα μεταναστεύει
Nέες γειτονιές αναμένεται να δημιουργηθούν τα επόμενα 10 χρόνια. Οι αλλαγές στους χρόνους μετακίνησης από και προς απομακρυσμένες, σήμερα, περιοχές του Nομού Aττικής, θα είναι εντυπωσιακές.
Τα Νέα (22/7/06)
Τα Νέα (22/7/06)
Η χθεσινή (25/7/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Tuesday, July 25, 2006
Η χθεσινή (24/7/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Sunday, July 23, 2006
Η ρύπανση στο Μαρούσι (21/7/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.2 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3.
Η ρύπανση στο Μαρούσι (20/7/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.2 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3.
Thursday, July 20, 2006
Η ρύπανση στο Μαρούσι (19/7/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.2 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3.
Η ρύπανση στο Μαρούσι (18/7/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.2 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3.
Η ρύπανση στο Μαρούσι (17/7/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3.
Friday, July 14, 2006
Η ρύπανση στο Μαρούσι (13/7/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.2 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3.
Thursday, July 13, 2006
Financial Times (July 8, 2006): «Out of the ruins»
«Like many left-of-centre continental European politicians, Papandreou is very keen on the European Union - and sees in deliberative democracy a possible antidote to its most besetting problem, the meagreness of its democratic mandate.»
By John Lloyd
It was a beautiful early summer morning in Athens, and James Fishkin was showing me around the sites where democracy was born, nearly two and a half millennia ago. Dressed in shorts, a floppy white hat, trainers and a T-shirt commemorating the 25th-anniversary get-together of the Princeton Class of ‘71, the customarily enthusiastic Fishkin was even more so than usual, discoursing in full professorial mode - assisted in this by a full, greying beard - as we walked about the ruins and the statues.
The previous evening, George Papandreou, the former Greek foreign minister, now leader of the opposition, had told him he had pioneered an innovation that might revolutionise world politics. Even by his own more modest lights, he had just pulled off a remarkable event. He had caused around 150 Greeks, randomly chosen, few with any marked interest in public affairs, to spend some 12 hours on a fine Sunday doing intensive politics. Fishkin had just exported democracy - to its fountainhead.
“Here’s the bouleuterion,” he said, as we walked through the stumps of pillars that marked out what had once been a sizable council hall. “Now here, a group of 500, randomly selected from the demes, the artificially created tribes of Athens, met - over a whole year! They selected a group of men from each of the demes; and then a smaller group would act as a kind of standing inner council, meeting in the tholos over here” - he marched over to a circle of stumps enclosing a much smaller space - “and here they would live, eat and sometimes sleep, discussing particular issues and projects, for a month.
Then up there” - pointing to a large area up a slight slope - “that’s the pnyx, where 6,000 Athenians, a 10th of the free males eligible to vote here, met to hear reports back from the council in the bouleuterion.
James Madison, in one of the Federalist Papers [the essays written by the main framers of the US Constitution], said that the trouble with Athenian democracy was that they didn’t have a senate, elected and representative, which could provide continuity and represent all of the people. But see, when you broaden the scope of voting, you lessen the incentive for deliberation.”
Fishkin, a political scientist at Stanford University in California and the University of Texas, is a man seized with a big idea, which he believes is large enough to be of global importance.
He thinks that this idea - which goes by the name of deliberative democracy - addresses one of the large public anxieties of our times: the rapidly eroding popular support for the main variants of democratic politics, evidenced by a decline in voting, in party membership, activism and loyalty, in interest in public affairs in the news media, in trust in politicians and in democratic institutions.
The idea came to him in 1987, when he was on a sabbatical year from the University of Texas in Austin. He was asked to introduce a colleague at a seminar to discuss the latter’s book, which described the “momentum” effect on public voting intentions caused by the results of early primaries in Iowa and New Hampshire, the states on which there is the most ferocious media attention, precisely because of the assumption that others will tend to vote the way they do.
He found himself thinking that this lemming effect, established early in a voting process that would ultimately chose the US president, was a bad way to run a democracy. In part inspired by the example of Athens, he began to work out what that better way might be.
The Athenian system of democracy was one of the least delegated the world has seen. It existed for about a century, from the 5th to the 4th century BC. It depended on a non-permanent body of citizens, in full assembly comprising a 10th of the eligible citizens (not slaves, women or immigrants), who were paid for their attendance at the bouleuterion, the tholos and the pnyx, thrashing out problems, projects and ideas over weeks and months. The decisions of the assemblies and - often more powerfully - the citizen juries, were often not in accordance with what liberals might see as desirable outcomes.
Famously, they voted to put Socrates to death and to slaughter the inhabitants of Mitylene - though in the latter case, further debate the next day reversed the decision, and a speedy messenger got the revised vote to the Athenian military in time. There was no such change of heart on the decision to attack Sicily - one which ultimately doomed Athens to defeat.
As the British political philosopher John Dunn writes (in Setting the People Free, 2005), the message that the great minds of the time - Plato, and to a lesser extent Aristotle and the historian Thucydides - transmitted to those who would in the future wrestle with the concepts of popular power was of a system “disorderly, unstable and intensely dangerous... a paradise, especially, for orators (or those who fancied themselves as such) and also in effect a form of tyranny by orators: of subjection against one’s will to the force of others, not of the better argument but of the more potent speech.”
“The clever people of the time didn’t think much of [the system],” said Fishkin. Plato was famously dismissive of it: and in his comedy The Wasps, Aristophanes mocks the people of the assembly for being ignorant and poor, only doing it because they needed the money. For all its faults, though, the system did get people - many of them poor - engaged. “They talked all the time for a year!” said Fishkin, as we poked about the ruins. “They were living together.”
This was what he was after: something that gave ordinary people - distracted, or busy, or bored, or cynical - both a spur and a stake. Bit by bit, the idea of “deliberative polling” emerged. Fishkin, together with a fellow University of Texas professor, Robert Luskin, mapped out a project that would use established social science techniques to choose a representative sample from a given area - locality, region, state. It would bring the group together for relatively extended periods to be briefed on issues and hear arguments for and against. They would discuss these at length among themselves and, finally, vote.
The system, written up in academic papers, began to attract attention. Two quite different institutions were persuaded to give it a chance. The first was the Public Utility Commission of Texas. Fishkin set up a series of deliberative meetings with Texans on the sources of power - and found, counter-intuitively in a state thought to believe in the near-divinity of oil, that after discussion the sample thought that more power should come from renewable resources. The commission took the consultation seriously to the point where it now derives much more of its energy from renewables.
The second experiment came when he was a visiting fellow at Cambridge. In 1994, he persuaded Channel 4 to do a short series of deliberative polls on television - again, by selecting groups of citizens representative of (in this case) the nation, and putting to them often hot issues for their deliberation. The first politician to address the deliberators was a young front-bench opposition spokesman on home affairs, Tony Blair.
In the past decade, deliberative democracy has been put to work in diverse circumstances - sometimes as a made-for-television exercise, sometimes as a consultative project, designed to let the authorities test the popular mood. The latter included gatherings in Australia on attitudes to keeping the monarchy and, in Denmark, on the adoption of the euro.
Last year in Zeguo, a constituent township of the Chinese city of Wenling, near Shanghai, some 250 citizens voted how to spend the RMB49m (about ₤3.3m) public works budget - calling for a sewage treatment plant and a park, but against a public square and more roads. The results were submitted to the town’s official people’s congress, which voted the same way.
This has been the history of deliberative democracy as it grew, in the past two decades, from a professorial brainwave to its own version of smoke-filled rooms. However stimulating the gatherings, they have always been subaltern to the “real thing”: either the votes of the people at various levels in a democracy - or, in the case of China, the rule of the Communist party.
The kind of thing politicians might say was “fascinating” - as did Tony Blair in 1994 - then pass back to the business-as-usual matter of harrowing votes from an increasingly disengaged public. It has needed to take another step - a giant one, in the practice of democratic politics - from advisory to binding. And this it did, on a fine summer’s weekend in Athens.
Don’t look at me,” said the chairman. “I don’t know what you want to ask. You must ask yourselves what you want to ask.” There was a disconsolate pause. “Well,” said one woman, “what about the shopping mall? We should ask them what they are going to do about the mall.”
The scene was one of about 10 sessions going on simultaneously in windowless rooms at the Hellexpo Conference Centre in Marousi on the first Sunday in June. Marousi is a suburb of Athens with its own mayor and council - and the site of much of the infrastructure for the 2004 Olympics. As the discussions gathered steam in the smoke-filled rooms, much was said about the mall, and the Olympic infrastructure - little of it positive.
Winning the Olympics is supposed to bring great benefits, but the experience of Marousi gives pause to the automatic assumption of an infusion of wealth and services - at least, so some Athenians think. Thanks to Fishkin and his collaborators, these Athenians now know what a number of their fellow citizens think.
“What about the mall?” said a man. What can be done with it? Are they going to tear it down? No! It’s going to stay, and that’s it. We should ask about something else.”
“Ask about the street cleaning and the garbage collection,” said another man. There was a nodding of several heads. “That’s it; it’s terrible in some places. We need equal services, equal cleanliness for all!”
Luskin, Fishkin’s collaborator, listening to the exchange rendered into English by a simultaneous translator, occasionally muttered things like: “No, they shouldn’t do it that way.” But he didn’t intervene.
The previous year Fishkin had teamed up with a Greek scholar named John Panaretos, who teaches statistics at the Athens School of Economics. Panaretos had been on a sabbatical at Berkeley and the two began to discuss what they could do in Athens - attracted, in part, by its symbolism. What emerged was an idea to apply deliberative democratic techniques to the choice of candidates for the mayoralties of Greek towns - important positions, and showcases for the two main political parties, the right-of-centre New Democracy, now in a government headed by its leader, Costas Karamanlis; and left-of-centre Pasok, headed by George Papandreou.
The two prepared for this over the past year, with Fishkin expecting it to be another consultation. However, Papandreou - an old friend of Panaretos - decided to up the ante. He decided that the consultation would go beyond the consultative: that it would be binding.
The system, which Fishkin, Panaretos and some colleagues of the latter worked out - with Papandreou a benign force in the background - was this: they would get together a randomly chosen sample of the electors of Marousi.
They would put before them the six Pasok members who wanted to stand for mayor of the town in the elections in June. The sample would debate what questions to ask, aided - but not prompted - by Pasok moderators trained by Fishkin, Panaretos and their team. They would then grill the candidates and choose one they thought would be the best mayor. He or she would then become Pasok’s mayoral candidate.
The implications of this - if it serves as an example - are very great. Papandreou certainly wants to make it so, and he is in a position to spread the word, since he is president of the Socialist International, the body that unites the left-of-centre parties of the world in an association that is part talking shop, part mutual support, part clearing house for awkwardnesses between parties, especially when in government.
Papandreou, son and grandson of Greek prime ministers, was brought up mainly in North America (his father, Andreas, was twice exiled from Greece). He studied in the US, Canada, the UK and Sweden and has an engaging, slightly scholarly manner, his American upbringing showing in the painstaking way he dealt with the many questions he was asked while attending the Marousi exercise. In another of the windowless rooms I talked to him about the implications of the event.
“One of the big things we in politics face is the abstention of the people from politics. We don’t put the complexity of the issues to them. When we do ask them their opinion, we do so in a superficial way. What this does is to go back to an ancient Greek concept - and carries the idea that everyone is equal. But it does it with a scientific method so that we get close to an idea of what society as a whole is saying.”
An Italian writer who was sitting in on the interview said, with an ironic grin: “So you see yourself as a new Pericles [the 5th- century BC Athenian politician credited with introducing the democratic system]?” Papandreou said patiently: “Yes, there is a heritage we can use in a positive way.”
Like many left-of-centre continental European politicians, Papandreou is very keen on the European Union - and sees in deliberative democracy a possible antidote to its most besetting problem, the meagreness of its democratic mandate. “I always felt that the question of democracy in our European institutions is our major issue.
There are basically three schools of thought: the British, which is that democracy really only functions at national level and the rest is inter-governmental agreement; the idea of strengthening power in Brussels, to give it more authority - which was basically French; and the other, which is, let’s make stronger institutions but also make them more democratic, find ways of citizens making decisions. During the discussions on the constitution, I pushed the idea of direct elections for the president of the EU, in a Europe-wide plebiscite. Now it’s failed - but we need to keep trying to get the citizens engaged. We’ll see how this works. Jim Fishkin has done important work. It could be a big thing. Here in Marousi... hopefully people will feel this was a worthwhile exercise, that they were involved, whatever their politics, in picking a good candidate.”
When Papandreou left the room he was surrounded by participants demanding his opinion on the event. The main hall of the conference centre was boiling with people who had come together from the groups of 10 or 15 into which they had been divided to formulate their questions. In the course of the Sunday afternoon, they unleashed these questions on the six would-be mayors.
The first question - “Why do you have faith that you would be a good mayor, and what are your three priorities for the first six months?” - was repeated in different ways. The first to answer was Panos Alexandris, a tubby man in his forties with white hair and beard who had been a legal counsel to the previous Marousi administration. “You are called on,” he told the citizens, “to select the candidate whom you think will govern in the wisest manner. And if you do me the honour of making me a candidate, I would expect, if I win, to decide on the first three priorities on the basis of a debate with the people.”
It was a clever answer, and Alexandris spoke clearly, confidently and directly. He took nothing for granted and said that he would consult the public on the most important issues. None of the other candidates was as assured: one talked of “transparency”, another of creating a “human-centred society”. Two younger men made much (implicitly) of their youth, while two others, in middle age, were less certain, one seeming to grope for words.
What emerged from the questions and answers was a kind of nostalgia - for a Marousi that 20 years ago was a self-contained village. Even those who had not lived there then seemed to pay homage to its past: and all were critical of its present - with buildings left over from the Olympics, from which, they said, they had not benefited, a polluted environment, a motorway that bisected the suburb, and shopping malls (one existing, one planned) that seemed to be regarded as a sign of unwelcome modernity, as well as creators of traffic jams.
The candidates rarely said they couldn’t do anything - though some did occasionally mention the size of the town’s deficit as a problem. Alexandris was consistently strong, with a pronounced populist edge, prepared to be emotionally emphatic. And it was he who won: of 142 votes cast in the first round - almost everyone had waited till the end - he won 52, and in a second round run-off he won by 65 votes to 48 (with a number of abstentions). There was a loud burst of applause, and Alexandris looked ecstatic.
I asked Papandreou for his view: “It went much better than I thought,” he said. “Everyone was so enthused and excited! And it’s good for the party because they can see it works with the public.” John Panaretos, the statistics professor who had put much of it together, smiled at his friend’s pleasure and said: “The sky’s the limit for George after this; he wants to take it out everywhere.”
Fishkin was pleased too. As we tramped about the Acropolis the next day, I put it to him that perhaps some of Plato’s suspicions were right: Alexandris had been plausible and crowd-pleasing - but would he really make the best mayor? “Look,” he said, “in all of these exercises we’ve done, the people have proven themselves pretty smart.
And this is catching on. Romano Prodi [now the Italian prime minister] had a primary to choose him as leader of the left coalition before the election. The US primaries are themselves becoming more open. Our biggest exercise to date will be for the EU next year, with a sample of 700 debating the main issues in Europe: it’s explicitly meant to address the perceived deficit of democracy in the EU. I’m not saying it’s the whole answer, but Athens shows it’s a big help.”
Papandreou wrote a piece for the International Herald Tribune lauding the Marousi vote, saying it revived the ancient practices of democratic Athens and proposing it as a way for all parties to nominate candidates and prioritise issues. “In Athens,” he wrote, “where democracy was first developed, we have been drawing on the lessons of our forefathers to give greater legitimacy to modern-day democracy.”
John Dunn writes that “as we peer back towards the democracy of Athens, through the murk of history, and quarrel endlessly about what was ever really there, we largely recapitulate Greek arguments... we do so because of the enduring power of some of these arguments, itself a testimony to the power of the way of life from which they first came.”
Some of that power was shown on a June weekend in modern Athens: Alexandris, Papandreou and Fishkin all felt something of the tug of both the past and the future on their collar, and were able to say: “We have seen the ancient past, and it still works.”
http://www.ft.com/cms/s/a5ad89d0-0cb9-11db-84fd-0000779e2340.html
By John Lloyd
It was a beautiful early summer morning in Athens, and James Fishkin was showing me around the sites where democracy was born, nearly two and a half millennia ago. Dressed in shorts, a floppy white hat, trainers and a T-shirt commemorating the 25th-anniversary get-together of the Princeton Class of ‘71, the customarily enthusiastic Fishkin was even more so than usual, discoursing in full professorial mode - assisted in this by a full, greying beard - as we walked about the ruins and the statues.
The previous evening, George Papandreou, the former Greek foreign minister, now leader of the opposition, had told him he had pioneered an innovation that might revolutionise world politics. Even by his own more modest lights, he had just pulled off a remarkable event. He had caused around 150 Greeks, randomly chosen, few with any marked interest in public affairs, to spend some 12 hours on a fine Sunday doing intensive politics. Fishkin had just exported democracy - to its fountainhead.
“Here’s the bouleuterion,” he said, as we walked through the stumps of pillars that marked out what had once been a sizable council hall. “Now here, a group of 500, randomly selected from the demes, the artificially created tribes of Athens, met - over a whole year! They selected a group of men from each of the demes; and then a smaller group would act as a kind of standing inner council, meeting in the tholos over here” - he marched over to a circle of stumps enclosing a much smaller space - “and here they would live, eat and sometimes sleep, discussing particular issues and projects, for a month.
Then up there” - pointing to a large area up a slight slope - “that’s the pnyx, where 6,000 Athenians, a 10th of the free males eligible to vote here, met to hear reports back from the council in the bouleuterion.
James Madison, in one of the Federalist Papers [the essays written by the main framers of the US Constitution], said that the trouble with Athenian democracy was that they didn’t have a senate, elected and representative, which could provide continuity and represent all of the people. But see, when you broaden the scope of voting, you lessen the incentive for deliberation.”
Fishkin, a political scientist at Stanford University in California and the University of Texas, is a man seized with a big idea, which he believes is large enough to be of global importance.
He thinks that this idea - which goes by the name of deliberative democracy - addresses one of the large public anxieties of our times: the rapidly eroding popular support for the main variants of democratic politics, evidenced by a decline in voting, in party membership, activism and loyalty, in interest in public affairs in the news media, in trust in politicians and in democratic institutions.
The idea came to him in 1987, when he was on a sabbatical year from the University of Texas in Austin. He was asked to introduce a colleague at a seminar to discuss the latter’s book, which described the “momentum” effect on public voting intentions caused by the results of early primaries in Iowa and New Hampshire, the states on which there is the most ferocious media attention, precisely because of the assumption that others will tend to vote the way they do.
He found himself thinking that this lemming effect, established early in a voting process that would ultimately chose the US president, was a bad way to run a democracy. In part inspired by the example of Athens, he began to work out what that better way might be.
The Athenian system of democracy was one of the least delegated the world has seen. It existed for about a century, from the 5th to the 4th century BC. It depended on a non-permanent body of citizens, in full assembly comprising a 10th of the eligible citizens (not slaves, women or immigrants), who were paid for their attendance at the bouleuterion, the tholos and the pnyx, thrashing out problems, projects and ideas over weeks and months. The decisions of the assemblies and - often more powerfully - the citizen juries, were often not in accordance with what liberals might see as desirable outcomes.
Famously, they voted to put Socrates to death and to slaughter the inhabitants of Mitylene - though in the latter case, further debate the next day reversed the decision, and a speedy messenger got the revised vote to the Athenian military in time. There was no such change of heart on the decision to attack Sicily - one which ultimately doomed Athens to defeat.
As the British political philosopher John Dunn writes (in Setting the People Free, 2005), the message that the great minds of the time - Plato, and to a lesser extent Aristotle and the historian Thucydides - transmitted to those who would in the future wrestle with the concepts of popular power was of a system “disorderly, unstable and intensely dangerous... a paradise, especially, for orators (or those who fancied themselves as such) and also in effect a form of tyranny by orators: of subjection against one’s will to the force of others, not of the better argument but of the more potent speech.”
“The clever people of the time didn’t think much of [the system],” said Fishkin. Plato was famously dismissive of it: and in his comedy The Wasps, Aristophanes mocks the people of the assembly for being ignorant and poor, only doing it because they needed the money. For all its faults, though, the system did get people - many of them poor - engaged. “They talked all the time for a year!” said Fishkin, as we poked about the ruins. “They were living together.”
This was what he was after: something that gave ordinary people - distracted, or busy, or bored, or cynical - both a spur and a stake. Bit by bit, the idea of “deliberative polling” emerged. Fishkin, together with a fellow University of Texas professor, Robert Luskin, mapped out a project that would use established social science techniques to choose a representative sample from a given area - locality, region, state. It would bring the group together for relatively extended periods to be briefed on issues and hear arguments for and against. They would discuss these at length among themselves and, finally, vote.
The system, written up in academic papers, began to attract attention. Two quite different institutions were persuaded to give it a chance. The first was the Public Utility Commission of Texas. Fishkin set up a series of deliberative meetings with Texans on the sources of power - and found, counter-intuitively in a state thought to believe in the near-divinity of oil, that after discussion the sample thought that more power should come from renewable resources. The commission took the consultation seriously to the point where it now derives much more of its energy from renewables.
The second experiment came when he was a visiting fellow at Cambridge. In 1994, he persuaded Channel 4 to do a short series of deliberative polls on television - again, by selecting groups of citizens representative of (in this case) the nation, and putting to them often hot issues for their deliberation. The first politician to address the deliberators was a young front-bench opposition spokesman on home affairs, Tony Blair.
In the past decade, deliberative democracy has been put to work in diverse circumstances - sometimes as a made-for-television exercise, sometimes as a consultative project, designed to let the authorities test the popular mood. The latter included gatherings in Australia on attitudes to keeping the monarchy and, in Denmark, on the adoption of the euro.
Last year in Zeguo, a constituent township of the Chinese city of Wenling, near Shanghai, some 250 citizens voted how to spend the RMB49m (about ₤3.3m) public works budget - calling for a sewage treatment plant and a park, but against a public square and more roads. The results were submitted to the town’s official people’s congress, which voted the same way.
This has been the history of deliberative democracy as it grew, in the past two decades, from a professorial brainwave to its own version of smoke-filled rooms. However stimulating the gatherings, they have always been subaltern to the “real thing”: either the votes of the people at various levels in a democracy - or, in the case of China, the rule of the Communist party.
The kind of thing politicians might say was “fascinating” - as did Tony Blair in 1994 - then pass back to the business-as-usual matter of harrowing votes from an increasingly disengaged public. It has needed to take another step - a giant one, in the practice of democratic politics - from advisory to binding. And this it did, on a fine summer’s weekend in Athens.
Don’t look at me,” said the chairman. “I don’t know what you want to ask. You must ask yourselves what you want to ask.” There was a disconsolate pause. “Well,” said one woman, “what about the shopping mall? We should ask them what they are going to do about the mall.”
The scene was one of about 10 sessions going on simultaneously in windowless rooms at the Hellexpo Conference Centre in Marousi on the first Sunday in June. Marousi is a suburb of Athens with its own mayor and council - and the site of much of the infrastructure for the 2004 Olympics. As the discussions gathered steam in the smoke-filled rooms, much was said about the mall, and the Olympic infrastructure - little of it positive.
Winning the Olympics is supposed to bring great benefits, but the experience of Marousi gives pause to the automatic assumption of an infusion of wealth and services - at least, so some Athenians think. Thanks to Fishkin and his collaborators, these Athenians now know what a number of their fellow citizens think.
“What about the mall?” said a man. What can be done with it? Are they going to tear it down? No! It’s going to stay, and that’s it. We should ask about something else.”
“Ask about the street cleaning and the garbage collection,” said another man. There was a nodding of several heads. “That’s it; it’s terrible in some places. We need equal services, equal cleanliness for all!”
Luskin, Fishkin’s collaborator, listening to the exchange rendered into English by a simultaneous translator, occasionally muttered things like: “No, they shouldn’t do it that way.” But he didn’t intervene.
The previous year Fishkin had teamed up with a Greek scholar named John Panaretos, who teaches statistics at the Athens School of Economics. Panaretos had been on a sabbatical at Berkeley and the two began to discuss what they could do in Athens - attracted, in part, by its symbolism. What emerged was an idea to apply deliberative democratic techniques to the choice of candidates for the mayoralties of Greek towns - important positions, and showcases for the two main political parties, the right-of-centre New Democracy, now in a government headed by its leader, Costas Karamanlis; and left-of-centre Pasok, headed by George Papandreou.
The two prepared for this over the past year, with Fishkin expecting it to be another consultation. However, Papandreou - an old friend of Panaretos - decided to up the ante. He decided that the consultation would go beyond the consultative: that it would be binding.
The system, which Fishkin, Panaretos and some colleagues of the latter worked out - with Papandreou a benign force in the background - was this: they would get together a randomly chosen sample of the electors of Marousi.
They would put before them the six Pasok members who wanted to stand for mayor of the town in the elections in June. The sample would debate what questions to ask, aided - but not prompted - by Pasok moderators trained by Fishkin, Panaretos and their team. They would then grill the candidates and choose one they thought would be the best mayor. He or she would then become Pasok’s mayoral candidate.
The implications of this - if it serves as an example - are very great. Papandreou certainly wants to make it so, and he is in a position to spread the word, since he is president of the Socialist International, the body that unites the left-of-centre parties of the world in an association that is part talking shop, part mutual support, part clearing house for awkwardnesses between parties, especially when in government.
Papandreou, son and grandson of Greek prime ministers, was brought up mainly in North America (his father, Andreas, was twice exiled from Greece). He studied in the US, Canada, the UK and Sweden and has an engaging, slightly scholarly manner, his American upbringing showing in the painstaking way he dealt with the many questions he was asked while attending the Marousi exercise. In another of the windowless rooms I talked to him about the implications of the event.
“One of the big things we in politics face is the abstention of the people from politics. We don’t put the complexity of the issues to them. When we do ask them their opinion, we do so in a superficial way. What this does is to go back to an ancient Greek concept - and carries the idea that everyone is equal. But it does it with a scientific method so that we get close to an idea of what society as a whole is saying.”
An Italian writer who was sitting in on the interview said, with an ironic grin: “So you see yourself as a new Pericles [the 5th- century BC Athenian politician credited with introducing the democratic system]?” Papandreou said patiently: “Yes, there is a heritage we can use in a positive way.”
Like many left-of-centre continental European politicians, Papandreou is very keen on the European Union - and sees in deliberative democracy a possible antidote to its most besetting problem, the meagreness of its democratic mandate. “I always felt that the question of democracy in our European institutions is our major issue.
There are basically three schools of thought: the British, which is that democracy really only functions at national level and the rest is inter-governmental agreement; the idea of strengthening power in Brussels, to give it more authority - which was basically French; and the other, which is, let’s make stronger institutions but also make them more democratic, find ways of citizens making decisions. During the discussions on the constitution, I pushed the idea of direct elections for the president of the EU, in a Europe-wide plebiscite. Now it’s failed - but we need to keep trying to get the citizens engaged. We’ll see how this works. Jim Fishkin has done important work. It could be a big thing. Here in Marousi... hopefully people will feel this was a worthwhile exercise, that they were involved, whatever their politics, in picking a good candidate.”
When Papandreou left the room he was surrounded by participants demanding his opinion on the event. The main hall of the conference centre was boiling with people who had come together from the groups of 10 or 15 into which they had been divided to formulate their questions. In the course of the Sunday afternoon, they unleashed these questions on the six would-be mayors.
The first question - “Why do you have faith that you would be a good mayor, and what are your three priorities for the first six months?” - was repeated in different ways. The first to answer was Panos Alexandris, a tubby man in his forties with white hair and beard who had been a legal counsel to the previous Marousi administration. “You are called on,” he told the citizens, “to select the candidate whom you think will govern in the wisest manner. And if you do me the honour of making me a candidate, I would expect, if I win, to decide on the first three priorities on the basis of a debate with the people.”
It was a clever answer, and Alexandris spoke clearly, confidently and directly. He took nothing for granted and said that he would consult the public on the most important issues. None of the other candidates was as assured: one talked of “transparency”, another of creating a “human-centred society”. Two younger men made much (implicitly) of their youth, while two others, in middle age, were less certain, one seeming to grope for words.
What emerged from the questions and answers was a kind of nostalgia - for a Marousi that 20 years ago was a self-contained village. Even those who had not lived there then seemed to pay homage to its past: and all were critical of its present - with buildings left over from the Olympics, from which, they said, they had not benefited, a polluted environment, a motorway that bisected the suburb, and shopping malls (one existing, one planned) that seemed to be regarded as a sign of unwelcome modernity, as well as creators of traffic jams.
The candidates rarely said they couldn’t do anything - though some did occasionally mention the size of the town’s deficit as a problem. Alexandris was consistently strong, with a pronounced populist edge, prepared to be emotionally emphatic. And it was he who won: of 142 votes cast in the first round - almost everyone had waited till the end - he won 52, and in a second round run-off he won by 65 votes to 48 (with a number of abstentions). There was a loud burst of applause, and Alexandris looked ecstatic.
I asked Papandreou for his view: “It went much better than I thought,” he said. “Everyone was so enthused and excited! And it’s good for the party because they can see it works with the public.” John Panaretos, the statistics professor who had put much of it together, smiled at his friend’s pleasure and said: “The sky’s the limit for George after this; he wants to take it out everywhere.”
Fishkin was pleased too. As we tramped about the Acropolis the next day, I put it to him that perhaps some of Plato’s suspicions were right: Alexandris had been plausible and crowd-pleasing - but would he really make the best mayor? “Look,” he said, “in all of these exercises we’ve done, the people have proven themselves pretty smart.
And this is catching on. Romano Prodi [now the Italian prime minister] had a primary to choose him as leader of the left coalition before the election. The US primaries are themselves becoming more open. Our biggest exercise to date will be for the EU next year, with a sample of 700 debating the main issues in Europe: it’s explicitly meant to address the perceived deficit of democracy in the EU. I’m not saying it’s the whole answer, but Athens shows it’s a big help.”
Papandreou wrote a piece for the International Herald Tribune lauding the Marousi vote, saying it revived the ancient practices of democratic Athens and proposing it as a way for all parties to nominate candidates and prioritise issues. “In Athens,” he wrote, “where democracy was first developed, we have been drawing on the lessons of our forefathers to give greater legitimacy to modern-day democracy.”
John Dunn writes that “as we peer back towards the democracy of Athens, through the murk of history, and quarrel endlessly about what was ever really there, we largely recapitulate Greek arguments... we do so because of the enduring power of some of these arguments, itself a testimony to the power of the way of life from which they first came.”
Some of that power was shown on a June weekend in modern Athens: Alexandris, Papandreou and Fishkin all felt something of the tug of both the past and the future on their collar, and were able to say: “We have seen the ancient past, and it still works.”
http://www.ft.com/cms/s/a5ad89d0-0cb9-11db-84fd-0000779e2340.html
Η ρύπανση στο Μαρούσι (11/7/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.2 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Η ρύπανση στο Μαρούσι (10/7/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.2 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Tuesday, July 11, 2006
Η ρύπανση στο Μαρούσι (7/7/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.2 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Thursday, July 06, 2006
Η χθεσινή (5/7/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.2 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Tuesday, July 04, 2006
Η χθεσινή (3/7/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Η ρύπανση στο Μαρούσι (30/6/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Friday, June 30, 2006
Η χθεσινή (29/6/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Thursday, June 29, 2006
Wednesday, June 28, 2006
Η χθεσινή (27/6/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.2 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Tuesday, June 27, 2006
Η χθεσινή (26/6/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.2 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Monday, June 26, 2006
Η ρύπανση στο Μαρούσι (23/6/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Friday, June 23, 2006
Η χθεσινή (22/6/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Thursday, June 22, 2006
Wednesday, June 21, 2006
Η χθεσινή (20/6/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.4 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Η ρύπανση στο Μαρούσι (19/6/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Thursday, June 15, 2006
Eμπορικά μεγαθήρια
Tι αλλαγές επιφέρει στις τοπικές αγορές η ανάπτυξη των σύγχρονων εμπορικών κέντρων στην Ελλάδα.
Καθημερινή (15/6/06)
Καθημερινή (15/6/06)
Η χθεσινή (14/6/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.2 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Friday, June 09, 2006
Άρθρο των Νέων για τη ρύπανση
Kάτοικοι προαστίων οι ρύποι, οι τιμές τους θυμίζουν την Ομόνοια της δεκαετίας του '90!
Τα Νέα (8/6/06)
Τα Νέα (8/6/06)
Wednesday, June 07, 2006
H International Herald Tribune για την ΔΔ στο Μαρούσι
H International Herald Tribune, ζήτησε από τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και δημοσίευσε χθες 7/6/06 άρθρο για την ΔΔ στο Μαρούσι.
Ακολουθεί, το πλήρες άρθρο. (Ελληνική μετάφραση και πρωτότυπο).
ATHENS Athenian democracy
All over the world, political parties face the problem of how to nominate candidates democratically. Democracy is less credible if the choices on the electoral ballot are not determined by truly democratic means.
The main mechanism of democratizing nominations, the mass primary, has a long and distinguished history. The primary has the advantage of mass participation, but it also has some limitations. Turnout is often low and unrepresentative.
Citizens who do participate do not always have the time or motivation to become properly informed about candidates' positions or topical issues. People often vote on the basis of name recognition and a superficial impression of sound bites broadcast through the news media.
So what is the alternative? In most countries, parties that do not use the mass primary usually leave the nomination of candidates to party elites. Democratic reformers face an unsatisfactory choice between primaries and elites - between politically equal but relatively uninformed masses, or better-informed but unequal party players.
Is there a way out of this dilemma? Is there a way to include an informed and representative public voice in the nomination process? A solution can be found in the practices of ancient Athens, where hundreds of citizens chosen by lot would regularly deliberate together and make important public decisions.
In ancient Athens, there were citizens' juries and legislative commissions of several hundreds, as well as the Council of 500 that set the agenda for the Assembly, the public forum - all chosen by lot. Lottery provided for an equal chance to participate, while deliberation ensured an informed outcome.
On Sunday, Pasok, the socialist party of Greece, revived this ancient practice after 2,400 years and applied it to the selection of candidates in the municipal elections.
In the Athenian district of Marousi, site of the Athens Olympics, a randomly selected group of 160 citizens gathered to choose from among six candidates. All members of the group were sent briefing materials on 19 issues ranging from traffic and waste disposal to private universities and social services. After 10 hours of deliberation and direct questioning of the candidates, the participants voted by secret ballot; in the second round, Panos Alexandris won a clear majority and was therefore nominated as the Pasok candidate for mayor of Marousi.
This was the first time deliberative polling - a method developed by the Center of Deliberative Democracy at Stanford University - has been used anywhere in the world to select candidates for election. The concept and process was developed and managed by an international group of international experts, allowing academic and political experience to converge for the public good.
This experiment is a way of enhancing democracy at the party and national level. Deliberative polls will be integrated into other party activities also, as part of our efforts to create a more open party that reflects a more open, politically engaged society.
In Athens, where democracy was first developed, we have been drawing on the lessons of our forefathers to give greater legitimacy to modern-day democracy. Unless our politicians are accountable to their electorates, unless our citizens have equal access to accurate and balanced information, unless we take measures to improve public participation in decision-making processes, our democracies will always fall short.
George A. Papandreou is president of Pasok and of Socialist International.
Ακολουθεί, το πλήρες άρθρο. (Ελληνική μετάφραση και πρωτότυπο).
Γιώργος Α. Παπανδρέου
Η ενδυνάμωση της δημοκρατίας μέσω της διαβούλευσης (Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην International Herald Tribune στις 8.6.06)
Σε ολόκληρο τον κόσμο, τα πολιτικά κόμματα αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της επιλογής των υποψηφίων τους με δημοκρατικό τρόπο. Η αξιοπιστία της δημοκρατίας αποδυναμώνεται όταν η κατάρτιση των ψηφοδελτίων δεν καθορίζεται από γνήσια δημοκρατικά μέσα.
Ο βασικός μηχανισμός εκδημοκρατισμού της επιλογής των υποψηφίων, δηλαδή οι ανοιχτές προκριματικές εκλογές με μαζική συμμετοχή των πολιτών, έχει μια μακρά και διακεκριμένη ιστορία. Η ανοιχτή ψηφοφορία έχει βέβαια το πλεονέκτημα της μαζικής συμμετοχής, έχει όμως και ορισμένους περιορισμούς.
Η προσέλευση των ψηφοφόρων είναι συνήθως χαμηλή και μη-αντιπροσωπευτική. Οι πολίτες που συμμετέχουν δεν έχουν πάντα το χρόνο ή το κίνητρο να ενημερωθούν πλήρως για τις θέσεις των υποψηφίων ή για τα θέματα της επικαιρότητας. Πολλές φορές δε η ψήφος τους βασίζεται στην «αναγνωρισιμότητα» του ονόματος και σε επιφανειακές εντυπώσεις που αποκομίζουν από τις επικοινωνιακές «ατάκες’» των πολιτικών που μεταδίδονται από τα Μ.Μ.Ε.
Το ερώτημα είναι: έχουμε εναλλακτική λύση; Στις περισσότερες χώρες, τα πολιτικά κόμματα που δεν χρησιμοποιούν τη μέθοδο των προκριματικών, συνήθως αφήνουν την επιλογή των υποψηφίων στην κομματική ηγεσία. Κατά συνέπεια, οι μεταρρυθμιστές στις σύγχρονες δημοκρατίες καλούνται να επιλέξουν μεταξύ δύο μη ικανοποιητικών επιλογών: προκριματικές εκλογές ή κομματικές «ελίτ». Με άλλα λόγια, ανοιχτή ψηφοφορία από πολιτικά ισότιμους αλλά ανεπαρκώς ενημερωμένους ψηφοφόρους ή επιλογή από τους καλύτερα ενημερωμένους κομματικούς παίκτες εις βάρος όμως της πολιτικής ισοτιμίας.
Υπάρχει όμως μια τρίτη λύση; Υπάρχει τρόπος να συμβάλλει ένα καλά ενημερωμένο και αντιπροσωπευτικό κοινό στη διαδικασία επιλογής των υποψηφίων; Μια λύση μπορεί ενδεχομένως να βρεθεί αν ανατρέξουμε στις δημοκρατικές πρακτικές της κλασικής Αθήνας, όπου εκατοντάδες πολιτών επιλεγμένων με κλήρο διαβουλεύονταν σε τακτική βάση και λάμβαναν από κοινού σημαντικές αποφάσεις για το δημόσιο βίο.
Στην αρχαία Αθήνα, υπήρχαν κριτές και νομοθετικά σώματα που απαρτίζονταν από πολλές εκατοντάδες πολίτες, όπως υπήρχε και η Βουλή των 500 που καθόριζε την ημερήσια διάταξη της Eκκλησίας του Δήμου – θεσμοί που συγκροτούνταν μέσω του κλήρου. Η κλήρωση εξασφάλιζε μια ισότιμη συμμετοχή, ενώ η διαβούλευση αποτελούσε εγγύηση για τη μέγιστη δυνατή κατάρτιση των πολιτών.
Την Κυριακή (4 Ιουνίου), το ΠΑΣΟΚ, το σοσιαλιστικό κόμμα της Ελλάδας, αναβίωσε, μετά από 2.400 χρόνια, την αρχαία αυτή πρακτική και την εφάρμοσε με επιτυχία για την επιλογή των υποψηφίων στις δημοτικές εκλογές.
Στο δήμο Αμαρουσίου της Αθήνας, έδρα των Ολυμπιακών Αγώνων 2004, μια ομάδα 160 τυχαία επιλεγμένων πολιτών συγκεντρώθηκε με σκοπό να επιλέξει τον καλύτερο μεταξύ έξι υποψηφίων για τη θέση του δημάρχου. Στα μέλη της ομάδας αυτής είχαν σταλεί εκ των προτέρων ενημερωτικοί φάκελοι για 19 θέματα, από το κυκλοφοριακό πρόβλημα ως τη διαχείριση των απορριμμάτων και από τα μη-κερδοσκοπικά πανεπιστήμια ως τις δημόσιες υπηρεσίες.
Μετά από 10 ώρες διαβούλευσης μεταξύ υποψηφίων και συμμετεχόντων, οι τελευταίοι κλήθηκαν σε μυστική ψηφοφορία. Στο δεύτερο γύρο, ο Πάνος Αλεξανδρής εξελέγη στην πρώτη θέση και χρίστηκε υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ για το Δήμο Αμαρουσίου.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά παγκοσμίως που η ιδέα της διαβουλευτικής δημοσκόπησης (μια επιστημονική μέθοδος που αναπτύχθηκε στο Κέντρο Διαβουλευτικής Δημοκρατίας του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ) εφαρμόστηκε για την επιλογή υποψηφίων σε επικείμενες εκλογές. Την ευθύνη για την οργάνωση και διεκπεραίωση του εγχειρήματος είχε μια ομάδα διεθνώς αναγνωρισμένων επιστημόνων, έτσι ώστε ακαδημαϊκή και πολιτική εμπειρία να συνεισφέρουν μαζί στο κοινό όφελος.
Το πείραμα αυτό είναι ένας τρόπος ενδυνάμωσης της δημοκρατίας σε κομματικό και εθνικό επίπεδο. Οι διαβουλευτικές δημοσκοπήσεις θα ενσωματωθούν και σε άλλες κομματικές δραστηριότητες, ως τμήμα μιας ευρύτερης προσπάθειας να δημιουργήσουμε ένα πιο ανοιχτό κόμμα, περισσότερο αντιπροσωπευτικό και συμμετοχικό.
Στην Αθήνα, λίκνο της δημοκρατίας, ακολουθούμε σήμερα το υπόδειγμα των προγόνων μας με σκοπό να προσδώσουμε μεγαλύτερη νομιμότητα στη σύγχρονη δημοκρατία.
Εάν οι πολιτικοί δεν είναι υπόλογοι στο εκλογικό σώμα, εάν οι πολίτες δεν έχουν ισότιμη πρόσβαση σε ακριβή και ισορροπημένη πληροφόρηση, εάν δεν πάρουμε μέτρα για να βελτιώσουμε τη συμμετοχή των πολιτών σε διεργασίες λήψης αποφάσεων, οι δημοκρατίες μας πάντοτε θα υστερούν.
Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου είναι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Γιώργος Α. Παπανδρέου
ATHENS Athenian democracy
All over the world, political parties face the problem of how to nominate candidates democratically. Democracy is less credible if the choices on the electoral ballot are not determined by truly democratic means.
The main mechanism of democratizing nominations, the mass primary, has a long and distinguished history. The primary has the advantage of mass participation, but it also has some limitations. Turnout is often low and unrepresentative.
Citizens who do participate do not always have the time or motivation to become properly informed about candidates' positions or topical issues. People often vote on the basis of name recognition and a superficial impression of sound bites broadcast through the news media.
So what is the alternative? In most countries, parties that do not use the mass primary usually leave the nomination of candidates to party elites. Democratic reformers face an unsatisfactory choice between primaries and elites - between politically equal but relatively uninformed masses, or better-informed but unequal party players.
Is there a way out of this dilemma? Is there a way to include an informed and representative public voice in the nomination process? A solution can be found in the practices of ancient Athens, where hundreds of citizens chosen by lot would regularly deliberate together and make important public decisions.
In ancient Athens, there were citizens' juries and legislative commissions of several hundreds, as well as the Council of 500 that set the agenda for the Assembly, the public forum - all chosen by lot. Lottery provided for an equal chance to participate, while deliberation ensured an informed outcome.
On Sunday, Pasok, the socialist party of Greece, revived this ancient practice after 2,400 years and applied it to the selection of candidates in the municipal elections.
In the Athenian district of Marousi, site of the Athens Olympics, a randomly selected group of 160 citizens gathered to choose from among six candidates. All members of the group were sent briefing materials on 19 issues ranging from traffic and waste disposal to private universities and social services. After 10 hours of deliberation and direct questioning of the candidates, the participants voted by secret ballot; in the second round, Panos Alexandris won a clear majority and was therefore nominated as the Pasok candidate for mayor of Marousi.
This was the first time deliberative polling - a method developed by the Center of Deliberative Democracy at Stanford University - has been used anywhere in the world to select candidates for election. The concept and process was developed and managed by an international group of international experts, allowing academic and political experience to converge for the public good.
This experiment is a way of enhancing democracy at the party and national level. Deliberative polls will be integrated into other party activities also, as part of our efforts to create a more open party that reflects a more open, politically engaged society.
In Athens, where democracy was first developed, we have been drawing on the lessons of our forefathers to give greater legitimacy to modern-day democracy. Unless our politicians are accountable to their electorates, unless our citizens have equal access to accurate and balanced information, unless we take measures to improve public participation in decision-making processes, our democracies will always fall short.
George A. Papandreou is president of Pasok and of Socialist International.
Tuesday, June 06, 2006
Δημοσιεύματα για το αποτέλεσμα της Δ.Δ.
- Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων (6/6/06)
- Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων (6/6/06)
- Το Βήμα (6/6/06)
- Το Έθνος (6/6/06)
- Ελευθεροτυπία (5/6/06)
- Κρήτη (5/6/06)
- Τα Νέα (5/6/06)
- Diablog (5/6/06)
- Forthnet (5/6/06)
- ΕΡΤ (4/6/06)
- In.gr (4/6/06)
- Otenet (4/6/06)
Monday, June 05, 2006
H Ομιλία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ
| | |||||||
| ||||||||
Sunday, June 04, 2006
Δήλωση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ
Μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάων, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γ.Α. Παπανδρέου, απεθυνόμενος στους πολίτες του Αμαρουσίου που συμμετείχαν στην διαβούλευση, έκανε την εξής δήλωση.
«Ουσιαστικά γράψατε, γράψαμε μαζί, αλλά εσείς περισσότερο, ιστορία, σε ότι αφορά την ενδυνάμωση των δημοκρατικών διαδικασιών, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Θέλουμε αυτή την εμπειρία να την καταγράψουμε και να την μεταφέρουμε σε πολλές περιοχές της γης, όπως βεβαίως και να αξιοποιήσουμε αυτή τη διαδικασία σε άλλες πόλεις και για άλλα θέματα. Ελπίζω και είμαι σίγουρος, ότι ο νέος Δήμαρχος του Αμαρουσίου θα μπορέσει να αξιοποιήσει αυτή τη διαδικασία και για τη διαβούλευση που θα συνεχιστεί, για τα θέματα του Αμαρουσίου, ώστε να υπάρχει συνέχεια στη δική σας συμμετοχή πάνω στα μεγάλα προβλήματα και στις λύσεις αυτών των προβλημάτων, με ένα δημοκρατικό τρόπο».
«Ουσιαστικά γράψατε, γράψαμε μαζί, αλλά εσείς περισσότερο, ιστορία, σε ότι αφορά την ενδυνάμωση των δημοκρατικών διαδικασιών, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Θέλουμε αυτή την εμπειρία να την καταγράψουμε και να την μεταφέρουμε σε πολλές περιοχές της γης, όπως βεβαίως και να αξιοποιήσουμε αυτή τη διαδικασία σε άλλες πόλεις και για άλλα θέματα. Ελπίζω και είμαι σίγουρος, ότι ο νέος Δήμαρχος του Αμαρουσίου θα μπορέσει να αξιοποιήσει αυτή τη διαδικασία και για τη διαβούλευση που θα συνεχιστεί, για τα θέματα του Αμαρουσίου, ώστε να υπάρχει συνέχεια στη δική σας συμμετοχή πάνω στα μεγάλα προβλήματα και στις λύσεις αυτών των προβλημάτων, με ένα δημοκρατικό τρόπο».
Τα αποτελέσματα
Ολοκληρώθηκε χθες 4/6, η διαδικασία της ΔΔ με την την διαβούλευση των πολιτών και την ψηφοφορία (με κάλπη).
Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν: Αλεξανδρής 52, Μπρέγιαννης 26, Καρανάσιου 16, Διακολιού 15, Βλάχος 12, Βελούδος 4. (Υπήρξαν επίσης 16 άκυρα και 1 λευκό).
Επειδή κανείς από τους υποψηφίους δεν συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία, ακολούθησε δεύτερος γύρος ψηφοφορίας μεταξύ των δύο πλειοψηφισάντων του πρώτου γύρου Αλεξανδρή και Μπρέγιαννη.
Το αποτέλεσμα: Αλεξανδρής 65, Μπρέγιαννης 48, Ακυρα 12, Λευκά 6.
Οπως δήλωσε ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γ. Α. Παπανδρέου, ο Παναγιώτης Αλεξανδρής θα είναι ο υποψήφιος που θα υποστηρίξει το ΠΑΣΟΚ στο Μαρούσι.
Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν: Αλεξανδρής 52, Μπρέγιαννης 26, Καρανάσιου 16, Διακολιού 15, Βλάχος 12, Βελούδος 4. (Υπήρξαν επίσης 16 άκυρα και 1 λευκό).
Επειδή κανείς από τους υποψηφίους δεν συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία, ακολούθησε δεύτερος γύρος ψηφοφορίας μεταξύ των δύο πλειοψηφισάντων του πρώτου γύρου Αλεξανδρή και Μπρέγιαννη.
Το αποτέλεσμα: Αλεξανδρής 65, Μπρέγιαννης 48, Ακυρα 12, Λευκά 6.
Οπως δήλωσε ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γ. Α. Παπανδρέου, ο Παναγιώτης Αλεξανδρής θα είναι ο υποψήφιος που θα υποστηρίξει το ΠΑΣΟΚ στο Μαρούσι.
Saturday, June 03, 2006
Friday, June 02, 2006
Ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ για την ΔΔ
Διαβουλευτική Δημοσκόπηση στον Δήμο Αμαρουσίου για την ανάδειξη υποψηφίου Δημάρχου, Κυριακή 4 Ιουνίου
1/6/06
Την Κυριακή 4 Ιουνίου 2006 θα διεξαχθεί στο Δήμο Αμαρουσίου Διαβουλευτική Δημοσκόπηση για την ανάδειξη του υποψήφιου Δημάρχου που θα στηρίξει το ΠΑΣΟΚ.
Η διαδικασία θα γίνει στο κτίριο της HELEXPO, Κηφισίας 39, στο Μαρούσι και θα ξεκινήσει στις 10:30 π.μ.
Εκλογείς του Αμαρουσίου, που έχουν επιλεγεί τυχαία με επιστημονικό τρόπο, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Στατιστικής Τεκμηρίωσης Ανάλυσης και Έρευνας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, θα συμμετάσχουν σε μια διαδικασία όπου θα εκθέσουν τις απόψεις τους για τα δημοτικά θέματα και θα υποβάλλουν σχετικές ερωτήσεις στους έξι υποψηφίους που από το ΠΑΣΟΚ επελέγησαν να συμμετάσχουν. Πρόκειται για τους Πάνο Αλεξανδρή, Ιωάννη Βελούδο, Χάρη Βλάχο, Μαίρη Διακολιού, Μαίρη Καρανάσιου και Αλέκο Μπρέγιαννη.
Στο τέλος της διαβούλευσης οι συμμετέχοντες θα κληθούν να προκρίνουν τον υποψήφιο εκείνο που θεωρούν πιο ικανό να υποστηριχθεί από το ΠΑΣΟΚ στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές.
Η Διαβουλευτική Δημοσκόπηση, συνδυάζει στοιχεία Προκριματικών Εκλογών, ουσιαστικής ενημέρωσης των πολιτών και διαβούλευσης, και γι? αυτό «αντιμετωπίζει πολλές από τις αδυναμίες που έχουν οι διαδικασίες είτε έμμεσης πολιτικής αξιολόγησης είτε πολλές φορές και οι διαδικασίες άμεσων Προκριματικών Εκλογών», όπως έχει τονίσει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Α. Παπανδρέου, ανακοινώνοντας την πρωτοβουλία αυτή.
Η Διαβουλευτική Δημοσκόπηση θα εφαρμοστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα (υπάρχουν περίπου 4 περιπτώσεις εφαρμογής της σε ολόκληρο τον κόσμο μέχρι τώρα για διαφορετικούς λόγους), αλλά πρώτη φορά διεθνώς, προκειμένου να υποβοηθήσει διαδικασίες επιλογής υποψηφίων για τις τοπικές εκλογές.
Η Διαβουλευτική Δημοσκόπηση στον Δήμο Αμαρουσίου, εντάσσεται στο πλαίσιο των αποφάσεων του ΠΑΣΟΚ, να εφαρμόσει διαδικασίες που φέρνουν τον πολίτη και την κοινωνία κοντά στο επίκεντρο της πολιτικής, δίνουν φωνή στον πολίτη και στην κοινωνία, και επιτρέπουν συνθήκες διαβούλευσης, διαφάνειας, διαλόγου, συνδέοντας τες με δημοσκοπήσεις, με δημοσιότητα, με το διαδίκτυο και εμβαθύνουν τη δημοκρατία.
Για την υποστήριξη της διαδικασίας αυτής λειτουργεί ήδη σχετική σελίδα στο διαδίκτυο, την οποία μπορούν να αναζητήσουν οι ενδιαφερόμενοι και μέσω της ιστοσελίδας του ΠΑΣΟΚ (http://www.pasok.gr/), «χτυπώντας» το μπάνερ που φέρει τίτλο «Διαβουλευτική Δημοσκόπηση στον Δήμο Αμαρουσίου, για την ανάδειξη υποψηφίου Δημάρχου».
1/6/06
Την Κυριακή 4 Ιουνίου 2006 θα διεξαχθεί στο Δήμο Αμαρουσίου Διαβουλευτική Δημοσκόπηση για την ανάδειξη του υποψήφιου Δημάρχου που θα στηρίξει το ΠΑΣΟΚ.
Η διαδικασία θα γίνει στο κτίριο της HELEXPO, Κηφισίας 39, στο Μαρούσι και θα ξεκινήσει στις 10:30 π.μ.
Εκλογείς του Αμαρουσίου, που έχουν επιλεγεί τυχαία με επιστημονικό τρόπο, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Στατιστικής Τεκμηρίωσης Ανάλυσης και Έρευνας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, θα συμμετάσχουν σε μια διαδικασία όπου θα εκθέσουν τις απόψεις τους για τα δημοτικά θέματα και θα υποβάλλουν σχετικές ερωτήσεις στους έξι υποψηφίους που από το ΠΑΣΟΚ επελέγησαν να συμμετάσχουν. Πρόκειται για τους Πάνο Αλεξανδρή, Ιωάννη Βελούδο, Χάρη Βλάχο, Μαίρη Διακολιού, Μαίρη Καρανάσιου και Αλέκο Μπρέγιαννη.
Στο τέλος της διαβούλευσης οι συμμετέχοντες θα κληθούν να προκρίνουν τον υποψήφιο εκείνο που θεωρούν πιο ικανό να υποστηριχθεί από το ΠΑΣΟΚ στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές.
Η Διαβουλευτική Δημοσκόπηση, συνδυάζει στοιχεία Προκριματικών Εκλογών, ουσιαστικής ενημέρωσης των πολιτών και διαβούλευσης, και γι? αυτό «αντιμετωπίζει πολλές από τις αδυναμίες που έχουν οι διαδικασίες είτε έμμεσης πολιτικής αξιολόγησης είτε πολλές φορές και οι διαδικασίες άμεσων Προκριματικών Εκλογών», όπως έχει τονίσει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Α. Παπανδρέου, ανακοινώνοντας την πρωτοβουλία αυτή.
Η Διαβουλευτική Δημοσκόπηση θα εφαρμοστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα (υπάρχουν περίπου 4 περιπτώσεις εφαρμογής της σε ολόκληρο τον κόσμο μέχρι τώρα για διαφορετικούς λόγους), αλλά πρώτη φορά διεθνώς, προκειμένου να υποβοηθήσει διαδικασίες επιλογής υποψηφίων για τις τοπικές εκλογές.
Η Διαβουλευτική Δημοσκόπηση στον Δήμο Αμαρουσίου, εντάσσεται στο πλαίσιο των αποφάσεων του ΠΑΣΟΚ, να εφαρμόσει διαδικασίες που φέρνουν τον πολίτη και την κοινωνία κοντά στο επίκεντρο της πολιτικής, δίνουν φωνή στον πολίτη και στην κοινωνία, και επιτρέπουν συνθήκες διαβούλευσης, διαφάνειας, διαλόγου, συνδέοντας τες με δημοσκοπήσεις, με δημοσιότητα, με το διαδίκτυο και εμβαθύνουν τη δημοκρατία.
Για την υποστήριξη της διαδικασίας αυτής λειτουργεί ήδη σχετική σελίδα στο διαδίκτυο, την οποία μπορούν να αναζητήσουν οι ενδιαφερόμενοι και μέσω της ιστοσελίδας του ΠΑΣΟΚ (http://www.pasok.gr/), «χτυπώντας» το μπάνερ που φέρει τίτλο «Διαβουλευτική Δημοσκόπηση στον Δήμο Αμαρουσίου, για την ανάδειξη υποψηφίου Δημάρχου».
Νέα στοιχεία για τη Διαβουλευτική Δημοσκόπηση
ΝΕΟ: Θέματα Διαβούλευσης
ΝΕΟ: Απόψεις των υποψηφίων για τα προβλήματα του Αμαρουσίου
ΝΕΟ: Δήλωση υποψηφίων
NEW: Issues for Deliberation (in Greek)
NEW: The views of candidates for the issues (in Greek)
NEW: A statement by the candidates (in Greek)
ΝΕΟ: Απόψεις των υποψηφίων για τα προβλήματα του Αμαρουσίου
ΝΕΟ: Δήλωση υποψηφίων
NEW: Issues for Deliberation (in Greek)
NEW: The views of candidates for the issues (in Greek)
NEW: A statement by the candidates (in Greek)
Νέα στοιχεία για τη Διαβουλευτική Δημοσκόπηση
Λόγω κατάληψης του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, δεν είναι εφικτή η ανανέωση της ιστοσελίδας της Διαβουλευτικής Δημοσκόπησης του Δήμου Αμαρουσίου.
Για το λόγο αυτό νέα στοιχεία, θα μπορείτε να βρίσκετε μέσα στο παρόν blog.
Ευχαριστούμε
Ινστιτούτο Στατιστικής Τεκμηρίωσης Ανάλυσης & Έρευνας
Για το λόγο αυτό νέα στοιχεία, θα μπορείτε να βρίσκετε μέσα στο παρόν blog.
Ευχαριστούμε
Ινστιτούτο Στατιστικής Τεκμηρίωσης Ανάλυσης & Έρευνας
Thursday, June 01, 2006
Wednesday, May 31, 2006
Η Ρύπανση στο Μαρούσι (26/5/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Η Ρύπανση στο Μαρούσι (25/5/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Thursday, May 25, 2006
Η χθεσινή (24/5/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Wednesday, May 24, 2006
Το Μαρούσι δεύτερο μητροπολιτικό κέντρο της Αττικής
Απογευματινή (21/5/06):
Η μελέτη του Πολυτεχνείου αποκάλυψε ότι οι περισσότερες νέες κατοικίες χτίζονται κατ' έτος την τελευταία δεκαετία εκτός από το Δήμο Αθηναίων, στην Αγία Παρασκευή, τη Γλυφάδα και τον Πειραιά. Τα μεγαλύτερα κτίρια, πολλά εκ των οποίων είναι εμπορικά κέντρα εντοπίζονται στο Μαρούσι.
Ο δήμος αυτός προβάλλει μέσα από το υπό κατάρτιση νέο χωροταξικό της Αττικής ως το δεύτερο μητροπολιτικό κέντρο, πριν από τον Πειραιά που κατείχε αυτή τη θέση.
Στο Μαρούσι έχει ήδη συγκεντρωθεί το 40% των επιχειρήσεων εμπορίου, δημόσιων οργανισμών, υγείας αθλητισμού και ψυχαγωγίάς. Η περιοχή συνδέεται με τους δύο μεγαλύτερους οδικούς άξονες της Αττικής. Την Αττική Οδό και την Κηφισίας. Ο καθένας απ’ αυτούς αποτελεί από μόνος του ένα ξεχωριστό επιχειρηματικό κέντρο.
Κέντρα στο νέο τοπίο της Αττικής προβάλλουν επίσης:
- Το Ελληνικό στα νότια προάστια το οποίο «προικοδοτείται» με το μεγαλύτερο Μητροπολιτικό Πάρκο της Ευρώπης και έναν από τους μεγαλύτερους σταθμούς του μετρό.
- Το Χαϊδάρι η σημαντικότερη πύλη της Αθήνας στη δυτική της πλευρά.
- Το Μενίδι που ενσωματώνει τον πληθυσμό του Ολυμπιακού Χωριού και αποκτά τις περισσότερες νέες οργανωμένες οικιστικές ενότητες των δυτικών προαστίων.
- Η Μεταμόρφωση βάσει της δυναμικής των εγκατεστημένων επιχειρήσεων και της δυνατότητας επέκτασης.
- Το δίπολο Κρυονερΐου-Αγίου Στεφάνου, περιοχές με τα μεγαλύτερα περιθώρια επέκτασης: των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.Η Παλλήνη σε συνδυασμό με το Γέρακα και τα Γλυκά Νερά. Στην περιοχή έχει ήδη μεταφερθεί η έδρα του 30% των μεγάλων επιχειρήσεων της Αττικής.
Tuesday, May 23, 2006
Η ρύπανση στο Μαρούσι (19/5/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Η ρύπανση στο Μαρούσι (18/5/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- Ο3 (Όζον): 193 μgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Όριο προειδοποίησης 180μgr/m3. Όριο επιβολής εκτάκτων μέτρων 240 μg/m3, όταν σημειώνεται υπέρβαση επί 3 συνεχόμενες ώρες
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.4 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Η ρύπανση στο Μαρούσι (17/5/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.4 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Προχωρά η γραμμή 4 του μετρό
www.kalimera.gr (16/5/06):
Με γοργούς ρυθμούς προχωρά η διαδικασία επέκτασης του μετρό στη νέα γραμμή 4, η οποία θα ξεκινά από τα Εξάρχεια και αφού περνά από αρκετές πυκνοκατοικημένες περιοχές του κέντρου της Αθήνας θα καταλήγει σε Γαλάτσι και Μαρούσι, δίνοντας συγκοινωνιακή ανάσα σε 400.000 περίπου επιβάτες.
Ενδεικτικό της ικανοποιητικής εξέλιξης που κινούνται οι διαδικασίες είναι το ότι οι τοπογραφικές μελέτες για τις επεκτάσεις του μετρό έχουν ήδη προκηρυχθεί, ενώ την επόμενη Τρίτη 23 Μαϊου πραγματοποιείται ο σχετικός διαγωνισμός, ο οποίος επίσης προβλέπει τη δημιουργία χώρου εναπόθεσης συρμών στο τέλος της επέκτασης Εξάρχεια-Γαλάτσι μετά τον σταθμό Άλσος Βεΐκου, τη σύνδεση των επεκτάσεων Κηφισιάς και Γαλατσίου και την επέκταση του αμαξοστασίου Ελαιώνα. Σύμφωνα με ορισμένα στοιχεία που έδωσε ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ για τη γραμμή 4, θα κατασκευαστεί σε σχήμα U και θα περιλαμβάνει δύο διακλαδώσεις: Πανεπιστήμιο-Εξάρχεια - Αλεξάνδρας - Δικαστήρια - Κυψέλη - Γαλάτσι - Aλσος Βεΐκου και Πανόρμου – Φάρος - Σίδερα – OΑΚΑ – Παράδεισος - Μαρούσι. Οι επεκτάσεις αυτές θα συνδέονται με οκτώ νέους σταθμούς μετρό και συγκεκριμένα: Πανεπιστήμιο, Κολωνάκι, Ευαγγελισμός, Παγκράτι-Καισαριανή, Ανω Ιλίσια, Ζωγράφου, Γουδί, Κατεχάκη, με ανταπόκριση με τις υφιστάμενες γραμμές 2 και 3 Τέλος, θα έχει μήκος 19,6 χλμ., 20 νέους σταθμούς και προϋπολογισμό 2,1 δισ. ευρώ.
Με γοργούς ρυθμούς προχωρά η διαδικασία επέκτασης του μετρό στη νέα γραμμή 4, η οποία θα ξεκινά από τα Εξάρχεια και αφού περνά από αρκετές πυκνοκατοικημένες περιοχές του κέντρου της Αθήνας θα καταλήγει σε Γαλάτσι και Μαρούσι, δίνοντας συγκοινωνιακή ανάσα σε 400.000 περίπου επιβάτες.
Ενδεικτικό της ικανοποιητικής εξέλιξης που κινούνται οι διαδικασίες είναι το ότι οι τοπογραφικές μελέτες για τις επεκτάσεις του μετρό έχουν ήδη προκηρυχθεί, ενώ την επόμενη Τρίτη 23 Μαϊου πραγματοποιείται ο σχετικός διαγωνισμός, ο οποίος επίσης προβλέπει τη δημιουργία χώρου εναπόθεσης συρμών στο τέλος της επέκτασης Εξάρχεια-Γαλάτσι μετά τον σταθμό Άλσος Βεΐκου, τη σύνδεση των επεκτάσεων Κηφισιάς και Γαλατσίου και την επέκταση του αμαξοστασίου Ελαιώνα. Σύμφωνα με ορισμένα στοιχεία που έδωσε ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ για τη γραμμή 4, θα κατασκευαστεί σε σχήμα U και θα περιλαμβάνει δύο διακλαδώσεις: Πανεπιστήμιο-Εξάρχεια - Αλεξάνδρας - Δικαστήρια - Κυψέλη - Γαλάτσι - Aλσος Βεΐκου και Πανόρμου – Φάρος - Σίδερα – OΑΚΑ – Παράδεισος - Μαρούσι. Οι επεκτάσεις αυτές θα συνδέονται με οκτώ νέους σταθμούς μετρό και συγκεκριμένα: Πανεπιστήμιο, Κολωνάκι, Ευαγγελισμός, Παγκράτι-Καισαριανή, Ανω Ιλίσια, Ζωγράφου, Γουδί, Κατεχάκη, με ανταπόκριση με τις υφιστάμενες γραμμές 2 και 3 Τέλος, θα έχει μήκος 19,6 χλμ., 20 νέους σταθμούς και προϋπολογισμό 2,1 δισ. ευρώ.
Wednesday, May 17, 2006
Η χθεσινή (16/5/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.3 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Οι επενδύσεις που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ
Δεκάδες χώροι παραμένουν ακόμη ανεκμετάλλευτοι, παρά τα σχέδια που κατά καιρούς είχαν εξαγγελθεί.
Καθημερινή (10/5/06)
Καθημερινή (10/5/06)
Monday, May 15, 2006
Η ρύπανση στο Μαρούσι (12/5/06)
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
Friday, May 12, 2006
ΝΕΟ BLOG!!!
Παρακαλούμε ακολουθήστε το παρακάτω link για να συνδεθείτε με το νέο μας blog:http://delpol.wordpress.com/
Η χθεσινή (11/5/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.5 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Thursday, May 11, 2006
Η χθεσινή (10/5/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.4 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
Tuesday, May 09, 2006
Πρωταθλητής το Μαρούσι στις αυξήσεις Δημοτικών τελών το 2006
Σε ανοδική τροχιά που αγγίζει ποσοστό ως και 25.91% βρίσκονται τα δημοτικά τέλη σε ΟΤΑ της Αθήνας για φέτος, σε σύγκριση με στοιχεία του 2004 που δημοσιοποίησε το Ελληνικό Κέντρο Καταναλωτών.
Πρωταθλητής των αυξήσεων, βάση της έρευνας αυτής, αναδεικνύεται ο Δήμος Αμαρουσίου. Όπως αναφέρεται στην έρευνα, για ένα σπίτι 100 τετραγωνικών μέτρων στο Μαρούσι, ο ιδιοκτήτης του το 2004 πλήρωνε δημοτικά τέλη 220 ευρώ το χρόνο και φέτος πληρώνει 277 ευρώ. Ακολουθούν σε αυξήσεις οι Δήμοι Νέας Φιλαδέλφειας, Πετρούπολης, Νέας Ιωνίας και Νέας Σμύρνης.
Επίσης, προκύπτει ότι, ανεξάρτητα από τις αυξήσεις, οι δήμοι με τους μεγαλύτερους συντελεστές ότι είναι: Μαρουσίου, Παπάγου, Εκάλης, Ψυχικού, Μελισσίων, Πειραιά και Βουλιαγμένης.
Η χθεσινή (8/5/06) ρύπανση στο Μαρούσι
ΥΠΕΧΩΔΕ - ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΙΜΩΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ
- CO (Μονοξείδιο του άνθρακα): 0.4 mgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 10 mg/m3
- PM10 (Αιωρούμενα σωματίδια): 75 μgr/m3 στο σταθμό ΜΑΡΟΥΣΙ. Δεν έχει θεσπιστεί όριο συναγερμού, οριακή τιμή 50μgr/m³ να μην υπερβαίνεται περισσότερες από 35φορές το έτος
Monday, May 08, 2006
Μια εξαιρετική ανάλυση για την ΔΔ
...Κάποιοι απο τους παραπάνω προβληματισμούς φαίνεται απο πρώτη άποψη να απαντώνται απο τη δεύτερη διαδικασία που θα εφαρμοστεί στο Μαρούσι. Η συζήτηση εδώ θα ξεκινήσει εγγυημένα απο τις πολιτικές και τα προβλήματα του δήμου. Πάνω σε αυτά τα τοποθετηθούν πριν επιλέξουν , τόσο οι πολίτες όσο και οι υποψήφιοι. Και στο τέλος οι πολίτες δεν θα επιλέξουν πρόσωπο , αλλά στην ουσία “πακέτο” προσώπου και προγράμματος.
Περισσότερα στο http://www.diablog.gr/?p=141
Ιστολόγιο πολιτικού διαλόγου
Ενα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την ΔΔ στο Ιστολόγιο πολιτικού διαλόγου
http://www.diablog.gr/?p=92
Ο J. Fishkin (Stanford), για την Διαβουλευτική Δημοσκόπηση
Ανάλυση για την “Δημόσια Διαβούλευση” από τον J. Fishkin, καθηγητή του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, από τις εργασίες στο 8ο Ετήσιο Συμπόσιο της Σύμης που διοργανώθηκε από το Ίδρυμα «Ανδρέας Παπανδρέου» τον Ιούλιο του 2005.
«Ποιος ομιλεί εκ μέρους του λαού; Τι είδους γνώμες εκπροσωπεί; Αυτά είναι τα δύο βασικά ερωτήματα τα οποία κάθε δημόσια διαβούλευση θα πρέπει να απαντήσει. Θέλοντας να το καταφέρω αυτό, εδώ και κάποια χρόνια απασχολούμαι σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα που ονομάζω “Διαβουλευτική δημοσκόπηση”, το οποίο βασίζεται σε έναν ιδιαίτερο συνδυασμό απαντήσεων σε αυτά τα δύο ερωτήματα.
H Διαβουλευτική δημοσκόπηση είναι η στατιστική μελέτη ενός τυχαίου, αντιπροσωπευτικού δείγματος απαντώντων, η οποία όμως διεξάγεται και πριν και αφότου έχουν την ευκαιρία να συμμετάσχουν ενεργά στις δημόσιες διαβουλεύσεις για ένα θέμα. Προσπαθεί να απεικονίσει τη γνώμη του λαού πάνω σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα, αν είχε το κίνητρο να αποκτήσει καλύτερη πληροφόρηση και να στοχαστεί πάνω στα διάφορα επιχειρήματα. Αυτή η νέα μέθοδος δημοσκόπησης είναι αναγκαία επειδή το κοινό στη συντριπτική πλειονότητά του δεν είναι καλά ενημερωμένο για πολύπλοκα πολιτικά θέματα. Πέραν τούτου, οι απόψεις που εκφράζονται στις συμβατικές δημοσκοπήσεις μπορεί να μην είναι αληθείς. Αρκετοί είναι αυτοί που αποφεύγουν να απαντήσουν “δεν γνωρίζω” και τείνουν να επιλέγουν τυχαία μία απάντηση.
Με τη Διαβουλευτική δημοσκόπηση μπορούμε να μάθουμε ποια είναι η άποψη της ενημερωμένης κοινής γνώμης πάνω σε ένα θέμα και άρα ποια είναι η αντιπροσωπευτική λαϊκή φωνή, κάτι που μπορεί να ωφελήσει σημαντικά στη χάραξη δημόσιας πολιτικής».
Ο κ. Τζέιμς Σ. Φίσκιν είναι καθηγητής του Πανεπιστημίου Στάνφορντ.
Αρθρο στην ιστοσελίδα του Γ.Α. Παπανδρέου για την ΔΔ στο Μαρούσι
"Η καινοτομία της Διαβουλευτικής Δημοσκόπησης «ξεκινά» από το Μαρούσι"
Sunday, May 07, 2006
Friday, May 05, 2006
Οικοδόμηση στο Μαρούσι
Το θέμα της οικοδόμησης στο Μαρούσι ίσως δημιουργήσει νέα δεδομένα για την οικοδόμηση γενικότερα, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Έθνους (4/5/06):
Εισήγηση για την πολεοδόμηση στο Μαρούσι
Σωρεία παρανομιών αλλά και συνταγματικών παραβάσεων γύρω από το πολεοδομικό καθεστώς του νόμου 3207/03, με βάση το οποίο ανεγέρθησαν εμπορικά κέντρα, γραφεία και κατοικίες στην ευρύτερη ζώνη του Aμαρουσίου εντοπίζει δικαστική εισήγηση στο Συμβούλιο της Eπικρατείας.
Mε την εισήγηση γίνεται ένα τολμηρό νομολογιακό βήμα, καθώς για πρώτη φορά προτάθηκε στο E Tμήμα του ΣτE να κρίνεται αντισυνταγματικός κάθε πολεοδομικός νόμος που (προσπαθώντας να αποφύγει τον δικαστικό έλεγχο νομιμότητας) φροντίζει επίτηδες να εντάσσει τα πάντα στο περιεχόμενό του (π.χ. ακόμα και οικοδομικές άδειες), ώστε να μην μπορούν να προσβάλουν δικαστικά οι πολίτες κάποια διοικητική πράξη και να μένουν απροστάτευτοι απέναντι σε κάθε μορφής αυθαιρεσία.
O σύμβουλος Eπικρατείας Π. Πικραμμένος δέχτηκε ότι η νομολογία ΣτE δεν έχει επιτρέψει ακόμα να προσβάλλεται δικαστικά κατευθείαν ένας νόμος. Oμως τόνισε ότι αν το ΣτE επανεξετάσει τη νομολογία και προχωρήσει στην ουσία της υπόθεσης, τότε πρέπει να ακυρωθούν οι πολεοδομικές ρυθμίσεις του N. 3207, γιατί υπήρξαν πολλές παραβάσεις της νομιμότητας, αφού δεν προηγήθηκε Mελέτη Περιβαλλοντικών Eπιπτώσεων (MΠE) για τα μεγάλα κτίρια που έγιναν, δεν εξετάστηκαν εναλλακτικές λύσεις κ.λπ.
Aν το ΣτE προχωρήσει σε έλεγχο του νόμου, τότε θα τεθεί ζήτημα παράνομης δημιουργίας των εμπορικών κέντρων της περιοχής αλλά και ολόκληρης ομάδας γραφείων, καταστημάτων, κατοικιών που θα βρεθούν στην κυριολεξία «στον αέρα».
Oι προσφεύγοντες χαρακτήρισαν εμπορικό κέντρο αυθαίρετο όπως και άλλα κτίσματα της περιοχής, θέτοντας ευθέως ζήτημα παράνομης λειτουργίας τους, ενώ ο εκπρόσωπος του Δημοσίου, αντιλαμβανόμενος το μέγεθος του προβλήματος, προσπάθησε να επηρεάσει έμμεσα το δικαστήριο τονίζοντας: «Aν τυχόν δεχτείτε την προσφυγή, το Δημόσιο θα δεχτεί σωρεία αγωγών αποζημίωσης ύψους εκατοντάδων εκατ. ευρώ σε βάρος του», συμπληρώνοντας ότι κάνει τη συγκεκριμένη παρατήρηση, μολονότι ξέρει ότι δεν μπορεί κανονικά να ληφθεί υπόψη από το ΣτE.
Aπό τον διάλογο στη δίκη ενώπιον του E Tμήματος φάνηκε ότι οι ανώτατοι δικαστές, υπό τον αντιπρόεδρο K. Mενουδάκο, σκέπτονται σοβαρά να προχωρήσουν σε μια μεγάλη ανατροπή, διαπιστώνοντας ότι παραβιάστηκαν οι συνταγματικές διατάξεις που κατοχυρώνουν το δικαίωμα δικαστικής προστασίας των πολιτών, τη διάκριση των εξουσιών, τη λειτουργία του ΣτE κ.λπ.
Παράλληλα, ο Π. Πικραμμένος έθεσε ζήτημα παραβίασης του άρθρου 24 του Συντάγματος, αφού στην πράξη οι σχετικές πολεοδομικές μελέτες δεν ελέγχθηκαν από καμία αρμόδια υπηρεσία.
AΛ. AYΛΩNITHΣ
Εισήγηση για την πολεοδόμηση στο Μαρούσι
Σωρεία παρανομιών αλλά και συνταγματικών παραβάσεων γύρω από το πολεοδομικό καθεστώς του νόμου 3207/03, με βάση το οποίο ανεγέρθησαν εμπορικά κέντρα, γραφεία και κατοικίες στην ευρύτερη ζώνη του Aμαρουσίου εντοπίζει δικαστική εισήγηση στο Συμβούλιο της Eπικρατείας.
Mε την εισήγηση γίνεται ένα τολμηρό νομολογιακό βήμα, καθώς για πρώτη φορά προτάθηκε στο E Tμήμα του ΣτE να κρίνεται αντισυνταγματικός κάθε πολεοδομικός νόμος που (προσπαθώντας να αποφύγει τον δικαστικό έλεγχο νομιμότητας) φροντίζει επίτηδες να εντάσσει τα πάντα στο περιεχόμενό του (π.χ. ακόμα και οικοδομικές άδειες), ώστε να μην μπορούν να προσβάλουν δικαστικά οι πολίτες κάποια διοικητική πράξη και να μένουν απροστάτευτοι απέναντι σε κάθε μορφής αυθαιρεσία.
O σύμβουλος Eπικρατείας Π. Πικραμμένος δέχτηκε ότι η νομολογία ΣτE δεν έχει επιτρέψει ακόμα να προσβάλλεται δικαστικά κατευθείαν ένας νόμος. Oμως τόνισε ότι αν το ΣτE επανεξετάσει τη νομολογία και προχωρήσει στην ουσία της υπόθεσης, τότε πρέπει να ακυρωθούν οι πολεοδομικές ρυθμίσεις του N. 3207, γιατί υπήρξαν πολλές παραβάσεις της νομιμότητας, αφού δεν προηγήθηκε Mελέτη Περιβαλλοντικών Eπιπτώσεων (MΠE) για τα μεγάλα κτίρια που έγιναν, δεν εξετάστηκαν εναλλακτικές λύσεις κ.λπ.
Aν το ΣτE προχωρήσει σε έλεγχο του νόμου, τότε θα τεθεί ζήτημα παράνομης δημιουργίας των εμπορικών κέντρων της περιοχής αλλά και ολόκληρης ομάδας γραφείων, καταστημάτων, κατοικιών που θα βρεθούν στην κυριολεξία «στον αέρα».
Oι προσφεύγοντες χαρακτήρισαν εμπορικό κέντρο αυθαίρετο όπως και άλλα κτίσματα της περιοχής, θέτοντας ευθέως ζήτημα παράνομης λειτουργίας τους, ενώ ο εκπρόσωπος του Δημοσίου, αντιλαμβανόμενος το μέγεθος του προβλήματος, προσπάθησε να επηρεάσει έμμεσα το δικαστήριο τονίζοντας: «Aν τυχόν δεχτείτε την προσφυγή, το Δημόσιο θα δεχτεί σωρεία αγωγών αποζημίωσης ύψους εκατοντάδων εκατ. ευρώ σε βάρος του», συμπληρώνοντας ότι κάνει τη συγκεκριμένη παρατήρηση, μολονότι ξέρει ότι δεν μπορεί κανονικά να ληφθεί υπόψη από το ΣτE.
Aπό τον διάλογο στη δίκη ενώπιον του E Tμήματος φάνηκε ότι οι ανώτατοι δικαστές, υπό τον αντιπρόεδρο K. Mενουδάκο, σκέπτονται σοβαρά να προχωρήσουν σε μια μεγάλη ανατροπή, διαπιστώνοντας ότι παραβιάστηκαν οι συνταγματικές διατάξεις που κατοχυρώνουν το δικαίωμα δικαστικής προστασίας των πολιτών, τη διάκριση των εξουσιών, τη λειτουργία του ΣτE κ.λπ.
Παράλληλα, ο Π. Πικραμμένος έθεσε ζήτημα παραβίασης του άρθρου 24 του Συντάγματος, αφού στην πράξη οι σχετικές πολεοδομικές μελέτες δεν ελέγχθηκαν από καμία αρμόδια υπηρεσία.
AΛ. AYΛΩNITHΣ
Το Μετρό στο Μαρούσι
Μια ευχάριστη εξέλιξη για το Μαρούσι.
ΤΑ ΝΕΑ, 27/4/06:
Παίρνει μπρος η γραμμή Γαλάτσι - Zωγράφου - Mαρούσι
ΜΑΡΙΑ ΝΤΑΛΙΑΝΗ
ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ του Άλσους Βεΐκου στο Γαλάτσι θα γίνει το αμαξοστάσιο της νέας επέκτασης του Μετρό της Αθήνας, η οποία θα ξεκινάει από το Γαλάτσι για να καταλήξει στο Μαρούσι μέσω της Λ. Κηφισίας και της Πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου.
Χθες δημοσιεύτηκε η προκήρυξη του διαγωνισμού για τις τοπογραφικές εργασίες που απαιτούνται τόσο για το αμαξοστάσιο της γραμμής «4», όπως θα ονομάζεται, όσο και τη συνένωση των δύο επεκτάσεων - που τελικά θα γίνουν μία - από τις οποίες προέκυψε η νέα γραμμή. Οι δύο επεκτάσεις που «ενώθηκαν» είναι η «Πανεπιστήμιο - Εξάρχεια - Αλεξάνδρας - Δικαστήρια - Κυψέλη - Γαλάτσι - Άλσος Βεΐκου» και «Πανόρμου - Φάρος - Σίδερα Χαλανδρίου - ΟΑΚΑ - Παράδεισος - Μαρούσι». Οι δύο αυτές γραμμές συνενώθηκαν τελικά σε μία η οποία θα ξεκινάει από το Άλσος Βεΐκου, θα περνάει από το κέντρο της Αθήνας, την Καισαριανή, τα Άνω Ιλίσια και του Ζωγράφου και μέσω Κατεχάκη θα βγαίνει στη Λεωφόρο Κηφισίας για να καταλήξει στο Μαρούσι.
H νέα αυτή γραμμή που αναμένεται να αλλάξει τον κυκλοφοριακό χάρτη της πρωτεύουσας, αφού περνάει από πυκνοκατοικημένες γειτονιές, το κέντρο της πόλης και συνδέει με αυτά ορισμένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία (Παίδων, Λαϊκό), τα δικαστήρια της Ευελπίδων και την Πανεπιστημιούπολη. Το μήκος της είναι 19,6 χλμ., θα έχει 20 σταθμούς και εκτιμώμενο προϋπολογισμό κατασκευής περίπου 2,1 δισ. ευρώ. H εν λόγω γραμμή υπολογίζεται ότι θα εξυπηρετεί καθημερινά περισσότερους από 400.000 επιβάτες.
Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γιώργος Σουφλιάς έχει προτείνει τη χρηματοδότηση κατασκευής της νέας αυτής γραμμής του Μετρό μέσω ειδικού χρηματοδοτικού σχήματος, που θα αφορά την τιτλοποίηση των μελλοντικών εσόδων των διοδίων της Αττικής Οδού για μια ορισμένη χρονική περίοδο μετά την απόδοσή της από την παραχωρησιούχο εταιρεία στο Δημόσιο.
ΤΑ ΝΕΑ, 27/4/06:
Παίρνει μπρος η γραμμή Γαλάτσι - Zωγράφου - Mαρούσι
ΜΑΡΙΑ ΝΤΑΛΙΑΝΗ
ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ του Άλσους Βεΐκου στο Γαλάτσι θα γίνει το αμαξοστάσιο της νέας επέκτασης του Μετρό της Αθήνας, η οποία θα ξεκινάει από το Γαλάτσι για να καταλήξει στο Μαρούσι μέσω της Λ. Κηφισίας και της Πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου.
Χθες δημοσιεύτηκε η προκήρυξη του διαγωνισμού για τις τοπογραφικές εργασίες που απαιτούνται τόσο για το αμαξοστάσιο της γραμμής «4», όπως θα ονομάζεται, όσο και τη συνένωση των δύο επεκτάσεων - που τελικά θα γίνουν μία - από τις οποίες προέκυψε η νέα γραμμή. Οι δύο επεκτάσεις που «ενώθηκαν» είναι η «Πανεπιστήμιο - Εξάρχεια - Αλεξάνδρας - Δικαστήρια - Κυψέλη - Γαλάτσι - Άλσος Βεΐκου» και «Πανόρμου - Φάρος - Σίδερα Χαλανδρίου - ΟΑΚΑ - Παράδεισος - Μαρούσι». Οι δύο αυτές γραμμές συνενώθηκαν τελικά σε μία η οποία θα ξεκινάει από το Άλσος Βεΐκου, θα περνάει από το κέντρο της Αθήνας, την Καισαριανή, τα Άνω Ιλίσια και του Ζωγράφου και μέσω Κατεχάκη θα βγαίνει στη Λεωφόρο Κηφισίας για να καταλήξει στο Μαρούσι.
H νέα αυτή γραμμή που αναμένεται να αλλάξει τον κυκλοφοριακό χάρτη της πρωτεύουσας, αφού περνάει από πυκνοκατοικημένες γειτονιές, το κέντρο της πόλης και συνδέει με αυτά ορισμένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία (Παίδων, Λαϊκό), τα δικαστήρια της Ευελπίδων και την Πανεπιστημιούπολη. Το μήκος της είναι 19,6 χλμ., θα έχει 20 σταθμούς και εκτιμώμενο προϋπολογισμό κατασκευής περίπου 2,1 δισ. ευρώ. H εν λόγω γραμμή υπολογίζεται ότι θα εξυπηρετεί καθημερινά περισσότερους από 400.000 επιβάτες.
Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γιώργος Σουφλιάς έχει προτείνει τη χρηματοδότηση κατασκευής της νέας αυτής γραμμής του Μετρό μέσω ειδικού χρηματοδοτικού σχήματος, που θα αφορά την τιτλοποίηση των μελλοντικών εσόδων των διοδίων της Αττικής Οδού για μια ορισμένη χρονική περίοδο μετά την απόδοσή της από την παραχωρησιούχο εταιρεία στο Δημόσιο.
Το ΣτΕ για το Mall
H λειτουργία του Mall είναι ένα θέμα που απασχολεί τους κατοίκους του Αμαρουσίου. Δείτε σχετικά:
Το Βήμα 4/5/06
Ελευθεροτυπία 4/5/06
Ελεύθερος 4/5/06
Το Βήμα 4/5/06
Ελευθεροτυπία 4/5/06
Ελεύθερος 4/5/06
Tuesday, May 02, 2006
Thursday, April 06, 2006
NYT, Athenian Democracy and Deliberative Polling
New York Times, Αθηναϊκή Δημοκρατία και Διαβουλευτική Δημοσκόπηση
Actually, the athenian democracy model will be trying in Athens, 2500 years later! It will be used by PASOK, the socialist party of Greece, to select its candidate for the municipal elections (next fall), in the "olympic" municipality of Marousi.
(http://www.aueb.gr/statistical-institute/deliberative-polling/index_en.htm)
There will be one difference, though: This time, the athenians will not be paid! And this will be a test as to how much modern Greeks value their demokratia. (The NYT article erroneously states that in the athenial democracy peole were not paid to participate. ( ....On deliberation day, voters would gather in groups as large as 500 and hash out issues together, like the ancient Athenians. (Unlike the Athenians, participants in Deliberation Day would be paid $150 each).
(ΝΥΤ magazine)
The Way We Live Now
By JIM HOLT
Published: April 23, 2006
Democracy is a wonderful thing. We Americans have been enjoying it for over two centuries. Gradually, fitfully, much of the rest of the world has joined us. Although competing systems may menace it for a time, they will eventually collapse because of their internal contradictions. That is why the advance of democracy is inevitable. And the best the United States can do is to help history along by pushing it on recalcitrant parts of the world, like the Middle East.
Doug Mills/The New York Times
But wait. Are we sure that what we are enjoying and promoting is democracy? True, we call it that. But the regimes of the former Soviet bloc also called themselves democracies. Suppose their system had won out — a possibility that may be hard to imagine now but that was oncea source of anxiety in the West. They, too, would have proclaimed a triumph of democracy. But surely, you want to say, their democratic pretensions were ludicrous. When Kim Jong Il refers to his nation as the "Democratic People's Republic of Korea," it sounds like a case of a double positive yielding a negative. Our claim to be a democracy, by contrast, is fully merited. Just like the Greeks who, two and a half millennia ago, both coined the term and invented the thing, we have government by the people. There are two problems with this line of thought. The first is that our form of government bears scant resemblance to what the ancients called demokratia. Tellingly, we hardly recognize the name of its inventor, Kleisthenes. The most distinctive feature of Athenian democracy, as the British political theorist John Dunn reminds us in his forthcoming book, "Democracy: A History," was its "fierce directness." Laws were made by an assembly that every full citizen had the right to attend, address and vote in as an equal. (Excluding women, resident aliens and slaves, that left about 30,000 participants.) The assembly's agenda for each meeting was decided on by a council of 500 citizens, chosen by lot. The only elected figures were military generals, and this was considered the least democratic aspect of the system.
Our own government, to the Athenians, would look like an elective oligarchy. In fact, it was deliberately set up to ensure, as James Madison wrote in the Federalist Papers, "the total exclusion of the people in their collective capacity, from any share" in it. Yet we insist on applying a Greek label to it as an honorific. And that is the second problem. For most of history, "democracy" was a term of abuse, connoting the rule of the vulgar multitude. The founding fathers fought shy of it, taking care to use "republic" instead.
Today, democracy is what has been called an "essentially contested concept." We project our various pet values onto it, and then are puzzled that it cannot consistently hold them all. Francis Fukuyama, who has argued that democracy is "the end point of mankind's ideological evolution," refuses to admit the Athenian demos to the club, on the grounds that it failed to protect human rights — notably, the right of its most famous citizen, Socrates, to corrupt the young and invent his own gods. Others are similarly loath to extend the rubric of democracy to present-day Iran, where elections are held under the supervision of a priestly caste, or to the Palestinian entity, on the grounds that the newly elected Hamas government is a terrorist organization.
The United States is governed neither by priests nor by terrorists (notwithstanding some overheated rhetoric to that effect) but by professional politicians — or "electoral entrepreneurs," as the economist Joseph Schumpeter called them — who compete for our votes. They are said to represent us, but representation is as vexed a notion as democracy itself. Clearly, politicians do not represent us in the sense of being like us: quite apart from some peculiar psychological characteristics common to the breed, they are older, maler, whiter and lawyers almost to a man. Ideally, though, they represent us in the sense of looking after our interests, the way a guardian represents an infant in law. Unlike an infant, we have an intermittent right to replace them with other politicians if we judge them to be ineffective in this representative role. But, owing to a byzantine division of labor, much of what politicians do is hidden away from the public eye. Moreover, in one of the more devastating theoretical arguments against democracy, Anthony Downs observed that most citizens have no economic incentive to learn enough about what politicians do to vote intelligently. Nearly half of American voters acquiesce in their infantilization by not voting at all.
Should any of this make us yearn for Athenian-style demokratia, where citizens come together on terms of equality to reach consensus about the common good? An innovation in this direction has been proposed by James Fishkin, a political scientist at Stanford, and Bruce Ackerman, a Yale law professor. They envisage a new national holiday, called "Deliberation Day," a couple of weeks before each major election. On this day, voters would gather in groups as large as 500 and hash out issues together, like the ancient Athenians. (Unlike the Athenians, participants in Deliberation Day would be paid $150 each.) If this sort of thing sounds appealing, keep in mind that the right to address your fellow citizens is accompanied by the less agreeable duty to heed what they have to say, and that means all of them.
If nothing else, the system we sloppily call democracy provides a way to get rid of a lousy regime without the bother of overthrowing it by force. As for its apparent historic inevitability, that may owe largely to the difficulty of finding any other source of legitimacy besides "the people." "Virtue"? That went out with Plato. "Embodying the national spirit" became unfashionable with Hitler, as did "expressing the will of the proletariat" with Stalin. True, some rulers continue to imagine that they were chosen by God. But almost no one takes that idea seriously anymore.
Jim Holt is a frequent contributor to the magazine.
http://www.nytimes.com/2006/04/23/magazine/23wwln_lede.html?ex=1146456000&en=d93ad25377b508ef&ei=5070&emc=eta1
Subscribe to:
Posts (Atom)